Ես ուզում եմ կիսվել իմ «փորձով», և պարզապես իմանալ մարդկանց կարծիքը հավատարմության հարցում։ Ես 34 տարեկան եմ, 6 տարի հերթափոխով եմ աշխատում։ Եվ այո, կարելի է ծիծաղել՝ դավաճանել կնոջը, մեկ տարվա սիրավեպ, և հետո ես ամեն ինչ իմացա։ Եվ դա շարունակվում էր. ցույցեր, սկանդալներ, ամուսնալուծություններ (բայց չփախչեց), լցրեց սիրելիի դեմքը, ամեն ջանք գործադրեց փչացնելու նրա ամուսնությունը (սիրեկանը նրա նախկին ղեկավարն է):
Այն ամենից հետո, ինչ տեղի ունեցավ, մենք 1,5 տարի ապրեցինք «մեռյալ հանգստության» ռեժիմում՝ կինս փորձեց ինչ-որ բան անել, իսկ ես ամբողջովին ընկճված էի։ Հասավ ժամացույցի ապակին: Հիմա, փաստորեն, հարաբերություններ չկան, ես նրան տվել եմ լիակատար ազատություն, և ես ինքս թռել եմ ամբողջ գերեզմանը «ամբողջական արագությամբ առաջ» ծրագրով: Ինչ-որ պահի բոլոր արգելակները պոկվեցին, և ես այլեւս չկարողացա կանգ առնել: Առաջին սիրուհին պատահեց գնացքում՝ ժամացույցի ճանապարհին, մի քանի օրվա
ընթացքում նա լրացրեց վերջին մի քանի տարին։ Հետագա աճ. մի փունջ տարբեր կապեր հարբած և սթափ գլխի համար, պատահաբար և միտումնավոր, և միշտ ամբողջական ընդմիջում: Կա՛մ սովամահ է եղել մինչև հիմարության աստիճան, կա՛մ ինչ-որ վրեժխնդրություն առաջ է քշել։Ես նույնիսկ չփորձեցի գաղտնագրել, նախկին կինը գիտի արկածների մեծ մասի մասին, քանի որ. բռնել և նամակագրության մեջ, և տեսել տեսանյութը և նկարները: Ես չգիտեմ, թե դա որքան ցավ է պատճառում կնոջս, և ինչ-որ կերպ ինձ չի հետաքրքրում, բայց ես մի
տեսակ բղավեցի և համոզեցի ինձ ամեն ինչ սկսել նորից և զրոյից: Բայց ես վառվեցի կամ մի բան, և վիրավորանքները, բացի նրա դավաճանություններից, կուտակվեցին լիսեռում: Եվ ես ուզում էի հարցնել հետևյալը՝ հավատարմությունը հիմարություն է: Իմ սեփական փորձից և աշխատանքից հարազատների ու գործընկերների փորձից կարող եմ ասել, որ առանց դրա հարաբերություններ չեմ տեսել։ Ձեր կարծիքը հետաքրքիր է, և ճիշտն ասած, ինչ-որ տեղ ներսում դեռ մանկական միամիտ ցանկություն կա նորմալ ընտանիքի համար։