Ամուսնանալուց հետո ես ու ամուսինս հիփոթեքով մի փոքրիկ բնակարան գնեցինք նոր շենքում։ Իսկ մեկ տարի անց ես հղիացա երկվորյակներով։ Մինչև վերջին պահը վստահ էի, որ ինքս կարող եմ գլուխ հանել երկու երեխաների դաստիարակությունից, բայց ծնունդը շատ դժվար ստացվեց, ու շատ բարդություններ ունեցա, ուստի ևս երեք շաբաթ անցկացրի հիվանդանոցում։Դուրս գրվելուց հետո ես շատ թույլ էի և ընդհանուր առմամբ վատ էի զգում, անհնար էր այս վիճակում մենակ երկու երեխայի հետ գլուխ հանել։ Մեկը քնում է, մյուսը արթնանում ու սկսում բղավել, արդյունքում երկուսն էլ լաց են լինում, չգիտեմ ում մոտ վազել։
Մայրս այդ տարի նոր էր թոշակի անցել, ուստի կամավոր գնաց ինձ օգնելու։ Նա ապրում է մեկ այլ քաղաքում, ուստի դրա համար նա ստիպված էր տեղափոխվել մեզ մոտ: Անկեղծ ասած, առանց նրա ես ուղղակի չէի դիմանա առաջին չորս ամիսներին։ Բացի այդ, ես առօրյա կյանքում շատ կախված ամուսին ունեմ։ Նա չի կարող արդուկել վերնաշապիկը, լվանալ լոգարանը, ձու եփել, երեխաների համար շիլա պատրաստել։ Միաժամանակ նա շատ խելացի է և առհասարակ աշխատասեր։ Բայց տանը, փաստորեն, երեք երեխա ունեմ նրա հետ։ Գրեթե մեկ տարի մայրս քնում էր բազմոցին, ես ու ամուսինս օդափոխիչի ներքնակի վրա, քանի որ, հաշվի առնելով մահճակալներն ու իրերը, մենք ուղղակի տեղ չունեինք այլ մահճակալ դնելու։
Մայրս ու ամուսինս դժվար հարաբերություններ են ունեցել։ Նա հաճախ զայրացնում էր նրան իր խորհուրդներով և ինձ ասելով, թե ինչ պետք է անեմ (ամուսինս սովոր էր, որ ես սովորաբար միայն իրեն եմ լսում): Նրան դուր չէր գալիս, որ նա իրեն զգում էր մեր տան տիրուհին։ Երբ նա իր տղաներից մեկին գրկեց, նա կարող էր հանգիստ մոտենալ և վերցնել երեխային այն խոսքերով, որ նա իրեն այդպես չի գրկում կամ որ քնքշության ժամանակը չէ, այլ երեխայի քնելու ժամանակն է։ . Հաճախ սրանից հետո իսկական վեճ էր սկսվում։ Մայրս մեզ օգնելու պատճառով հավատում էր, որ, իհարկե, պետք է ենթարկվենք իրեն։
Երևի ինչ-որ մեկը կասի, որ դա այդպես է, հավանաբար: Բայց անհնար է այդքան երկար ապրել։ Այս ամբողջ տարվա ընթացքում և՛ երեխաների, և՛ ամուսնուս համար պատրաստեցի այն, ինչ մայրս անհրաժեշտ էր համարում, ևս մեկ անգամ չկարողացա հեռախոսով խոսել ընկերների հետ։ Ինչ-որ կերպ թոշակի անցնելու համար ես և ամուսինս օգտագործում էինք ամեն չնչին հնարավորություն: Հենց մայրս գնաց խանութ, մենք անմիջապես սիրով արեցինք։ Որովհետև գիշերվա հիմնական ժամին լսվում էր մեր ներքնակի ամեն մի խշշոց, նույնիսկ եթե մենք պարզապես համբուրվեինք քնելուց առաջ։ Հիմա ես ինձ հիանալի եմ զգում, մայրս արդեն երկու տարի է վերադարձել է իր տուն և մեզ հետ չի ապրում։ Երբեմն ես կարոտում եմ նրան և կարոտում եմ նրա օգնությունը, բայց նույնիսկ այն ժամանակ, երբ նա նոր է սկսում հեռախոսով խորհուրդներ տալ, հոգուս խորքում ես անչափ ուրախ եմ, որ միասին ապրելու մեր մղձավանջային փորձառությունն ապահով ավարտվեց: