Չգիտեմ ուրախանա՞մ, թե՞ տխրեմ, որ մամաս ու ախպորս կնիկը իրար հետ շատ լավ են։ Ես կյանքումս տենց բան չեմ տեսել, որ հարս ու կիսուր տենց լավ լինեն իրար հետ։ Մենակ տեսնեք իրար ոնց են սիրում, ոնց են պաշտպանում ու գովում։
Էս վերջերս անընդհատ ինձ ներսից ուտում էի, է չդիմացա, մորս հարցրի՝ կարողա՞ հարսիդ ինձնից շատ ես սիրում։
Մերս ասումա՝ հա, դու իմ աղջիկն ես, բայց արդեն ուրիշի հարս ես, ուրիշ տանն ես ապրում, ինձնից հեռու ես, իսկ հարսը իմ պահողնա, հարսը միշտ իմ կողքնա, դրա համար էլ իրան ավելի շատ եմ սիրում։