Մի ամիս առաջ աղջկաս հարսանիքն էր: Ես տեղը տեղին պատրաստվել էի, ինչ պետքա աղջկաս համար արել էի, ամեն ինչը ընտիր էր: Ճոխ հարսանիք արեցի, շատ լավ էր: Բայց փեսուս մորը որ տեսա, շո կի մեջ ընկա: Մենակ դրա հագածը տենայիք: Եկել էր տան շորերով, չստիկներով: Տնաշենը գոնե լվանար շորը, վրայից շան հոտ էր գալիս: Շորի վրա էլ լիքը յուղի լաքա: Դաժե զզվեցի գրկեմ ու շնորհավորեմ: Չեմ հասկանում, փեսես չի տենու՞մ մոր վիճակը: Ես հասկանում եմ, որ էդ իմ գործը չի:
\
Իմ աղջիկը դրան մամա չի ասելու, սովորացրել եմ, որ չասի: Էդ էր պակաս մնում, որ էդ կովին իմ աղջիկը մամա ասի: Չէմիչէ, բրդած մածուն: Հեսա մի քիչ էլ անցնի, աղջիկս հ ղի անա, քաղաքում տուն եմ առնելու բերեմ մոտս: Որ հ ղի անա, մարդը էլ բան չի կարա անի, հո չի բաժանվելու: Ես իմ աղջկան դրանց մեջ չեմ թողնի: Հիմա մի բան ասեմ, ուշքներդ կգնա: Հարսանիքից մի օր հետո ասեց կարմիր խնձոր եմ ուղարկում: Սիթիի տոպրակի մեջ մի քանի հատ կարմիր խնձոր լցրած ուղարկել էր: Որ դուք իմ փոխարեն լինեք, կթողնեք ձեր աղջիկը ըտենց բոշայի կողքը մնա ապրի: