Երեկ առավոտ երեխուս դպրոց էի տանում, հասցրել էի արդեն տեղ մեկ էլ մի հատ սև BMW եկավ կողս կանգնեց։ Ասենք անծանոթ մարդ էր, ասում եմ ինչ եք ինձնից ուզում, ես ձեզ չեմ ճանաչում, ինքն էլ թե բա պարտադիր չէ որ ճանաչես, նստի տանեմ մարդուդ ցույց տամ, որ իմանաս, թե ում հետ ես ապրում։ Քանի որ ես հետաքրքրասեր մարդ եմ, էլ չմտածեցի որ կարա խաբի։
Նստել եմ ավտոն, քշեց մի քաղաքից դուրս մի հատ գյուղ, փաստորեն ըտեղ դաչա կա։ Հասանք տեղ, ասումա իջի տես, մարդդ ոչ թե աշխատանքիյա, այլ իմ կնոջ հետ կյանքն ա վելում։ Իրար հետ ներս ենք նտել, ինքը իրա կնգան ինչ պետքն էր ասեց, ես էլ իմ մարդուն։ Ընենց վատ էի, որ տվել եմ հիվանդանոց քշել, ախր ես ըտենց բան չէի սպասում, մտածում էի, որ էտ անտաշը ինձ սիրումա։
Թեկուզ սաղ տղամարդիկ էլ մեկ են, հիմի էն դարում ենք ապրում, որ ոչ մեկին էլ չի կարելի վստահել։ Հլը չեմ որոշել կբաժանվեմ, թե չէ, բայց կարևորը վարդագույն ակնոցները աչքերիցս հանել եմ։ Բա երեխեքիս ինչ եմ ասելու, սաղ ուղեղումս իրար ա խառնվել։ Կիսուրիս մի հատ պիտ տենամ, ամեն ինչ պատմեմ, որ իմ գնալուց հետո անունիս հետ չխաղան, չասեն թե ես եմ մեղավոր։