Հորքուրիս մարդը շատ հազվադեպ է գալիս մեր տուն, բայց էս վերջն ժամանակներում նկատել էի, որ բավականին հաճախ էր գալիս: Գլխի չէի ինչ պահ կարող էր լինել, մտածում էի երևի պարապ ա գալիս ա մի բաժակ սուրճ խմի, զրուցի ու գնա:՝
Ինձ հենց տեսնում էր միանգամից զգաստանում էր, ես էլ մտածում էի՝ ինչու է էս մարդը սպասում էնքան, մինչև ես գամ տուն: Երեկ սկսեց իրա դեմքը ցույց տալ: Տանից գնալուց ճանապարհում էի, մոտեցա դռանը, որ բացեմ գնա, գրպանից հանեց գումար ու դրեց ձեռքի մեջ: Դրանից հետո մի հատ էլ աչքով արեց, ես գլխի չընկա՝ ինչ պահեր:
Հետո զանգեցի, ասեցի՝ Սլավ ջան էս գումարը ինչ համար տվեցիք ինձ: Անամոթի պես ինձ ասեց, ուզում եմ առանձին մի տեղ գնանք: Դե արդեն պարզ էր իրա մտքինը, չդիմացա աշխարհի վերջին բառերը ասեցի ու հեռախոսը կախեցի: Եթե էտքան համարձակություն ունի թող էլի գա մեր տուն: