Ես 17 տարեկան էի, երբ մայրս մա հացա վ։ Այդ օրն իմ կյանքի ամենավատ օրն էր։ Ես չէի կարողանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ ես այլևս մայր չունեմ: Այդ պահին ինձ ոչինչ չէր ուրախացնում։ Հետո հայրիկս հո գեբան կանչեց։Ես աստիճանաբար ուշքի եկա: Հետո հայրիկս գրկեց ինձ և պատմեց ամբողջ ճշմարտությունը մայրիկիս մասին: Նա և մայրս ամուսնացած էին արդեն 18 տարի։ Նրանց համատեղ կյանքը երջանիկ էր, թեկուզ դժվար։ Երբ 5 տարեկան էի, սկսեցի մայրիկիցս եղբայր խնդրել։ Ես շատ էի ուզում եղբայր ունենալ։ Սակայն մայրս ժպտաց և ասաց. -Հիմա հի վանդանոցում բոլոր երեխաներին ծախել են։ Եվ մենք չենք կարողանում հերթ կանգնել: Մոր ողջ ուշադրությունն ու սերը հղված էին ինձ վրա։ Ես, դեռ բավականին փոքր, չէի հասկանում, թե ինչու էր շտա պօգն ությունն այդքան հաճախ գալիս մեզ մոտ։
Ինչու է մայրիկս բո ղոքում գլխաց ավից: Ինչու նա ոչ մի տեղ չի աշխատում: Հայրիկս միշտ գործուղումների էր գնում։ Նա լավ գումար է վաստակել, ուստի մեր ընտանիքին տրամադրել է անհրաժեշտ ամեն ինչ։ Արդեն գրեթե չափահաս էի, ես շատ առումներով օգնում էի մորս: Ես լավ էի սովորում դպրոցում և չէի վի ճում մորս հետ, երբ նա ինձ ինչ-որ բան էր խնդրում։ Ճիշտ է, ես նկատեցի, որ մայրս առաջին կն ճիռներ ու ավելորդ ն իհարություն ուներ։ Երբ հարցրի, թե ինչն է նրա հետ կատարվում, նա ասաց, որ մի փոքր հանգստի կարիք ունի և գնաց քնելու։ Ամեն օր մայրս վա տանում էր։ Շտա պօգ նություն կանչեցի, նա մի քանի օրով գնաց հ իվանդանոց։ Հետո լրիվ ուժասպառ վերադարձավ տուն։ Ես շատ էի ց ավում մորս համար, բայց չէի կարող օգնել նրան։ Միայն ժամանակ առ ժամանակ շոյում էի մորս գլուխը։
Միայն հիմա իմացա, որ մայրս քա ղցկե ղով հի վանդ է եղել։ Հայրիկս ու բ ժիշկներն ամեն ինչ արեցին նրա կյանքը փ րկելու համար։ Հայրս գիտեր նրա հի վանդության մասին, բայց չէր կարողանում հաշտվել դրա հետ։ Նա շատ էր սիրում մորս, ուստի ամուսնացել էր նրա հետ։ Բժ իշկների բոլոր հետազոտությունների համաձայն՝ մայրս չէր կարողանա ծննդաբերել, բայց ոչ մեկին չէր լսել նա։ Բժ խշկները զարմացել են՝ նրանց համար այս վիճակում երեխայի ծնունդը հրաշք էր։Այսօր ես 18 տարեկան եմ: Ես գիտեմ ողջ ճշմարտությունը իմ ընտանիքի մասին: Ցա վում եմ, որ մայրիկս այդքան շուտ հեռաց ավ մեզանից: Ամեն օր հիշում եմ նրան և շնորհակալություն հայտնում հայրիկիս քաջության ու սիրո համար, ինչի շնորհիվ ես ծնվել եմ։