Մի անգամ փողոցում մաշված դրամապանակ գտա ու որոշեցի գտնել տիրոջը․ Հասցեատիրոջը հասնելիս միայն իմանաք, թե ինչ պատմության մեջ ընկա․․․

Մի անգամ փողոցում մաշված դրամապանակ գտա ու որոշեցի գտնել տիրոջը․ Հասցեատիրոջը հասնելիս միայն իմանաք, թե ինչ պատմության մեջ ընկա․․․Դուք երբևէ փողոցում որևէ բան գտե՞լ եք: Հազվադեպ է լինում, երբ մարդիկ տեսնում են կորած իրեր և չեն համարձակվում վերցնել՝ հավատալով վատ նախանշանի: Եվ լինում են այնպիսի դեպքեր, երբ այն միանգամայն այլ ավարտ է ունենում: Մի քանի օր առաջ, ձմեռային մի օր քայլում էի փողոցով և մի հին դրամապանակ գտա : Դրամապանակում կար երեք դոլար և մի շատ հին նամակ:Հետաքրքրասիրությունսը հшղթեց ինձ, այդ պատճառով որոշեցի կարդալ այն:Ծրարի վրա հետադարձ հասցե կար, իսկ ներսում գրված էր նամակի տարեթիվը… 1944: Միայն պատկերացրեք՝ որքան անհանգստացնող էր այդ պահը: Նամակի բովանդակությունը առավել հուզիչ էր: «Սիրելիս, մայրս արգելել է հանդիպել քեզ հետ: Ների՛ր ինձ և իմացիր, որ ես քեզ սիրում եմ և կսիրեմ:

Քո Աննա»,— միայն այս էր գր- ված հին նամակի թղթի վրա: Որոշեցի գտնել հասցեատիրոջը, քանի որ սա արդեն պատվի հարց էր: Զանգեցի տեղեկատու և փորձեցի պարզել տվյալ հասցեի հեռախոսահամարը: Տեղեկատուի աշխատակցուհին հրաժարվեց տրամադրել նման տեղեկատվություն, բայց հետո այլ տարբերակ առաջարկեց: Նա առաջարկեց, որ ինքը զանգահարի տվյալ համարով և իմանալով, որ համաձայն կլինեն զրուցել երիտասարդի հետ, կփոխանցի համարը վերջինիս:Պարզվեց, որ Աննան ապրում էր ծերանոցում: Բնակարանը այլևս նրա ընտանիքին չէր պատկանում: Նոր բնա կիչների մոտ կար և հեռախոսահամարը և հասցեն, այդ պատճառով պատմությունը ունեցավ շարունակություն: Զանգեցի նոր հեռախոսահամարով և պարզեց, որ Աննայի մայրն արդեն մшհացած է։ Գնացի ծերանոց և տնօրենի ուղեկցությամբ հանդպեցի Աննային: Դա շատ հուզիչ էր:Աննան ջերմ ժպիտով և բարի աչքերով տարեց կին էր: «Ես նրան շատ էի սիրում:

Նրա անունը Գևորգ էր: Ես ընդամենը 16 տարեկան էի, այդ պատճառով մայրս կատեգորիկ դեմ էր մեր հարաբերություններին: Գևորգը շատ գեղեցկադեմ երիտասարդ էր: Եթե դուք նրան գտնեք, փոխանցեք, որ նրան ես այնքան եմ սի- րել, որ այդպես էլ չեմ ամուսնացել»: Հրաժեշտ տալով Աննային, իջա ներքև: Պահակը անմիջապես հետաքրքվեց արդյոք այդ այց նրան օգուտ տվեց: Ասացի, որ հիմա գո նե գիտեմ այն մարդու ազգանունը, ում փնտրում եմ: Երբ պահակի մոտ գրպանիցս հանեցի դրամապանակը, վերջինս տեսնելով այն ուղղակի ցնցվեց։ Դրամապանակը շատ յուրահատուկ էր, ու կարծում եմ, որ ոչ բոլորը կունենան դրանից «Ես գիտեմ՝ այն ումն է: Դա Կյուրեղյանինն է: Նա ապրում է հարևան մասնաշենքում և երբ դուրս է գալիս զբոսանքի, անպայման կորցնում է դրամապանակը: Արդեն երեք անգամ կորցրել է»: Նման նորության չէի սպասում: Շտապեցի տնօրենի մոտ, իսկ հետո միասին գնացին նշված մասնաշենք:

Հաճելի տղամարդը նստած էր բազմոցին և կարդում էր: Նա շնորհակալություն հայտնեց ինձ դրամապանակի համար, բայց անգամ մտքով չէր անցնում, թե ինչ էր լսելու: Ես ասացի, որ կարդացել եմ նամակը, քանի որ միայն այդ կերպ կարող էի գտնել հասցեատի- րոջը:Սկզբից այդ նորությունը ընդհանրապես դուր չեկավ նրան, բայց երբ ասացի, որ ճանաչում եմ Աննային, ամեն ինչ փոխվեց: Ծերունին սեղմեց ձեռքս և սկսեց հետաքրքրվել Աննայից: Նա գիտակցելով, որ ամբողջ կյանքում սիլելու է Աննային այդպես էլ չէր ամուսնացել: Երիտասարդը ծերունուն ուղեկցեցի մյուս մասնաշենք, որտեղ Աննան էր: Հաջորդեց լռության վայրկյանները, քանի որ հանդիպել էին նրանց հայացքները: Ճանաչելով միմյանց ծերունիները՝ չկարողացան զսպել արցունքները: Միմյանց գրկած՝ սկսեցին հեկեկալ, ապա նայեցին միմյանց աչքերի մեջ ու նորից գրկախառնված լաց եղան: Նրանց թողեցին առանձին: Երեք շաբաթ անց հարսանեկան հրավիրատոմս ստացա: Ամուսնանում էին 76-ամյա Աննան և 78 ամյա Գևորգը: Նրանց առանձին սենյակ էին հատկացրել:Գիտեք, այս ծերունիները իսկական օրինակ են երիտասարդների համար: Հիասքանչ է, երբ ճակատագիրը սիրող զույգերին ի վերջո միացնում է: