Խոհանոց մտնելիս լսեցի, թե ինչ է խոսում ամուսինս․․․Կարծես դանակով խփեին մեջքիս, նման բան չէի սպասում։Օքսանան արդեն բռնել էր խոհանոցի դռան բռնակը ներս մտնելու համար։ Բայց խոսակցությունը, որը վարում էին մյուս կողմից, նրան ստիպեց կանգ առնել..
Հայրիկ, վաղը պետք է ստեղծագործություն գրենք ծնողներից մեկի աշխատանքի մասին։ Ես կգրեմ քո մասին, քանի որ դու ուսուցիչ ես։ Իսկ ի՞նչ գրել մայրիկի մասին։ Նա ամբողջ օրը տրոլեյբուսում է և լոտոյի տոմսեր է վաճառում։ Արդյո՞ք սա աշխատանք է: Ինչ եղավ հետո, Օքսանան չլսեց։ Նա հանգիստ բաց թողեց դռան բռնակը և մտավ իր սենյակ: Նա պարզապես չէր կարողանում հավա տալ նրան, ինչը հենց նոր լսեց։
Նա շատ է ջանում նրանց համար,իր ընտանիքի համար,ում սիրում է ամեն ինչից առավել:Նա միշտ վաղ է արթնանում,բոլորից շուտ, երբ դեռ քաղաքը քնած է: Ամեն առավոտ նա նախաճաշ է պատրաստում ամուսնու և դստեր համար։ Մինչ նրանք դեռ քնած են։Եվ հետո ամբողջ օրը նա տրոլեյբուսում է, լսում է շատ կեղտոտ, հայ հոյ անքներ հար բած ու անբա րոյական ուղեւորներից։ Երեկոյան նրան տանը սպասում է չլվացած սպասքի ու կեղտոտ հագուստի մի սար։
Եվ այսպես, ամեն օր շարունակ: Նա ջաանք չի խնայում նրանց համար, իր սիրելիների համար: Եվ ահա չորրորդ դասարանի աղջիկը հայտարարում է, որ մայրիկի աշխատանքը ոչ մի բանի պիտանի չէ:Օքսանան պառկեց քնելու, նույնիսկ չընթրեց։ Դստեր խոսքերը դուրս չէին գալիս նրա մտքից. Նա չէր մեղադրում փոքրիկ Սոֆիային, նա նախատում էր ինքն իրեն. Որովհետև, իրոք, բարձրագույն մանկավարժական կրթության դիպլոմով Օքսանան աշխատում է տրոլեյբուսում որպես տոմսավաճառ:
Երևի սխալվել է, երբ ուսուցչի թափուր պաշտոնը զիջել է ամուսնուն։Նա կարծում էր, որ այդպես ավելի լավ կլինի։ Քանի որ Սոֆյան այդ ժամանակ գրեթե երեք տարեկան էր, Օքսանան իր դստերը խնամելու համար մայրության արձակուրդը երկարացրեց մինչև վեց տարի։ Իսկ երբ դուստրը գնաց առաջին դասարան, նա հայտնվեց գործազուրկների ցուցակներում։
Ուստի նրան տոմսավաճառի աշխատանք առաջարկեցին, մինչ կգտներ՝իր մասնագիտությամբ։Մտածում էր, որ մեկ-երկու ամսից կգնա դպրոց՝ սովորեցնելու աշակերտներին։ Բայց արդեն չորս տարի է…։Առավոտյան խոհանոցի դռան մոտ տեսնելով դստերը Օքսանան շատ զարմացավ, ձևացրեց, որ նա ոչինչ չի լսել և չգիտի երեկվա տհաճ խոսակցո ւթյան մասին, և հարցրեց.
-Ինչու՞ ես այդքան շուտ արթնացել, դեռ շուտ է դպրոց գնալու համար: «Նա այսօր դասի չի գնալու», — ասաց հայրը, -Սոֆիան գնում է քեզ հետ աշխատանքի, քանի որ նա պետք է շարադրություն գրի քո մասնագիտության մասին։Օքսանային հուզեց ամուսնու արար քը։
Նա կռահեց, որ դստեր հետ երեկվա զրույցը չի ավարտվել։ Ողջ օրվա ընթացքում Սոֆիկան ուշադիր հետևեց մորը, օգնեց նրան տոմսեր բաժանել ուղևորներին։ Աղջիկը հոգնած վերադարձավ տուն, բայց օգնեց մորը պատրաստել ընթրիքը և սպասքը լվանալուց հետո անմիջապես ձեռնամուխ եղավ շարադրությունը գրելու գործին։
Սոֆիկայի աշխատանքը, հատկապես դրա ավարտը, ուսուցչի կողմից ճանաչվեց լավագույնը մնացած բոլորի մեջ։ Եվ նա կարդաց դրանից մի հատված. «Մայրիկս շատ է աշխատում։ Մինչ ես ու հայրս դեռ գունավոր երազներ ենք դիտում, նա նախաճաշ է պատրա ստում ու շտապում աշխատանքի։
Ես կարծում էի, որ մորս աշխատանքը ձանձրալի է և անհետաքրքիր, մինչև որամբողջ աշխատանքային օրն անցկացրի նրա հետ: Միայն մի բան չեմ հասկանում՝ որտեղի՞ց է մայրս այդքան ուժ և էներգիա վերցնում, չնայած իր ամենօրյա հոգնած ությանը: Թերեւս գաղտնիքը մորս անշահախնդիր ու անկեղծ սիրո մեջ է, որի դիմաց նա ոչինչ չի պահանջում։
Ես շատ եմ սիրում մայրիկիս, որովհետև լավ մայրիկ լինելը ամենաարժանի մասնագիտությունն է»: