Էրեկ հարսանիքի էինք․ Հյուրերի մեջ ամուսինս իրա ջահել ժամանակվա սիրուն տեսավ ու աչքը չէր կտրում իրանից․․․Մենակ իմա նաք, թե ինչ եմ արեցի ես։Էրեկ հարսանիքի էինք հրավիրված ու մարդս հենց ընդեղ հանդիպեց իրա ջահել ժամանակվա սիրուն:
Էտ աղջկա ասին ես իմացել եմ, պատմել ա ինձ, թե ինչքան են իրար սիրել, բայց դե ստացվել ա նենց, որ միասին չեն էղել:Ամբողջ ընթացքում մարդուս հայացքը էտ կողմն էր: Հենց սկզբից նայել ա իրան, ինքն էլ իրա մարդու հետ էր, բայց էտ չէր խանգարում, որ իրա հայացքն էլ իմ մարդուց չկտրվի:
Ուտում էի ներսից ինձ, բայց դե բան չէի կարում անեի: Ստիպված ձևացրեցի, որ ինձ ահավոր վատ եմ զգում ու ուզում եմ տուն գն ամ, իբր սիրտս վատ ա:
Տենց հելել, տուն ենք էկել:Ուրիշ տարբերակ չունեի, որովհետև ես երկար ու համբերատար ուղղակի չէի կարա նայեի էտ տեսարա նին: Հիմա չգիտեմ էլ արժի՞ խոսամ հետը, մի էրկու բան ասեմ, թե չէ: