Հարսիս հետ տեղ գնալիս ամեն անգամ ամաչում եմ․ Էն օրն էլ մի այնպիսի բան արեց, ոչ խայտառակ եղա․․․Հարսս ահավոր աչքա ծակ ու բոշա դուրս եկավ: Իբր թե տեսած աղջիկ է, ունևոր ընտանիքից, բայց իրականում ծակ աչք է: Էնպես էլ չի մենք վատ ենք ապ րում, լավից վատից, ոչ մի բանից էլ զուրկ չենք:
Ամեն ինչ էլ միշտ կա տանը: Բայց էս աղջկա հետ, որ մի տեղ ես գնում խայտառակ ես լինում, էնպեսա հարձակվում սեղանի ու ուտե լիքների վրա: Ու միայն ուտելիքները չեն:Մեկի հագին մի բան տեսնի հարցնումա ինչ լավնա, որտեղից, ես էլ եմ ուզում: Էտ պահին ոչ էնա դիտողություն անեմ, ոչ էնա՝ ասեմ քիչ կեր, քեզ տեսած պահի: Ինչի մայրը ես եմ, իմ դաստիարակածը չի հո:
Զարմանում եմ տղես սրան ոնցա ուզել:Մի անգամ գնացել էինք ամուսնուս բարեկամներից մեկի տուն: Ունևոր մարդիկ են, հրավի րել էին իրենց տուն հարսիս հետ ավելի լավ ծանոթանալու: հարսանիքից մի քանի ամիս էր անցել: Տեղը տեղին, տեսակ-տեսակ սե ղան էին գցել, նայում էիր հավեսդ տալիս էր սիրուն ու համով տեսքը սեղանի:
Բայց դե ամեն ինչին չափ կա չէ:Նստեցինք սեղան հարսս իրեն կորցրած սկսեց ուտել ու մեծ բավկանություն էր ստանում դրանից մի բան էլ արտահայտվում: Բոլորը ժպիտով իրեն էին նայում: Իսկ ես ահավոր ամաչում էի:Նույնիսկ տղամարդիկ էտպես ախորժակով չէին ուտում ոնց իմ հարսը:
Ու գիտեք ոնց խայտառակ եղա էտ օրը: Տան կինը շրջվեց ինձ ասեց. «Մարետ ջան, էս ոնց որ հարսդ հղի ա հա»: Նկատի ուներ ուտ ելը, երևի հղի է որ այդքան շատ է ուտում:Բայց հղիներն իրենց նման ձև չեն պահում սկի: Ամոթից գետինը մտա: Գիտեի, որ հղի չի, բայց ասեցի, ինչ իմանաս մեկ էլ տեսար