Ժամականին հայրիկիս գործերը լավ էին, բոլորին օգնում էր, բայց․․․Ինչքան ուզում ես լավություն արա, մի անգամ չարեցիր, լրիվ
արածներդ մոռանում են․․․Սկի երեսիդ էլ չեն նայում։Ժամանակին պապայիս գործերը լավ էին, լավ փող էր աշխատում: Բայց ինքը
հիմիկվա հարուստների պես չէր, բոլորին օգնում էր:
Հիշում եմ մենք մենակ հացի չէինք նստում, միշտ տանը հյուրեր կային, հեռու ու մոտիկ բարեկամներ, հարազատներ: Հենց մի հարց
էր լինում, անմիջապես գալիս էին հորս մոտ: Ոչ մեկին չէր մերժում: Մեկին մեքենայի համար գումար էր պետք, մեկն աղջկան էր ա-
մուսնացնում, էն մյուսը կահույք էր ուզում գնել և այլն:Մամաս մեկ-մեկ նեղվում էր, բայց պապաս ասում էր, մի նեղվի, ունենք, պիտի
օգնենք, վաղն էլ իրանք մեզ կօգնեն:
Ժամանակները փոխվեցին, պապայիս գործերը էնքան էլ լավ չէին: Զգում էի, որ պապաս սր տնեղվում էր: Մամաս էլ սի րտ էր տա-
լիս, ասում էր, լավ կլինի, էդքան մարդու լավություն ես արել, քո երեխեքի դեմը կբերի: Մի անգամ բարեկամներից մեկը եկավ գումար
խնդրելու, բայց պապաս մե րժեց, բացատրեց, որ հնարավորություն չունի օգնելու: Նույն մարդուն մի քանի անգամ օգնել էր, բայց էս
անգամը չկարողացավ:
Հաջորդ շաբաթ հարսանիքի էինք հրավիրված: Նույն մարդն էլ էր հրավիրված: Մեզ տեսավ, երեսը շուռ տվեց, չբարևեց: Պապաս խո
րը հիաս թափություն ապրեց: Ասեց. ինչքան ուզում ես լավություն արա, մի անգամ մե րժեցիր, սաղ արածներդ մոռանում են, ու երե
սիդ էլ չեն նայում: