Իմ ամբողջ կյանքում երեխաներիս և ամուսնուս հետ ապրել եմ մեր շենքի տասնմեկերորդ հարկի բնակարանում։ Սակայն հետո մի օր մենք որոշեցինք մեզ համար քաղաքից դուրս ամառանոց գնել, իհարկե, երբ կուտակենք դրա համար անհրաժեշտ գումարը։Մի քանի ամիս առաջ մենք իրականություն դարձրինք մեր երազանքը։ Մեր տունը քաղաքից տասներկու կիլոմետր հեռու էր։ Դրան կցված էր տպավորիչ հողամաս։ Այս հողի վրա մենք նախատեսում էինք խնձորի այգի և հատապտուղների մի քանի թուփ հիմնել։Մեր ծնողները նույնպես ողջ կյանքն ապրել են բարձրահարկ շենքում ու երազել սեփական հողամասի մասին։
Ես ու ամուսինս վերանորոգեցինք մեր ամառանոցը, փոխեցինք պատուհաններն ու դռները, տեղափոխեցինք հին կահույք, որպեսզի գիշերելու տեղ ունենանք։ Այս ամենը մեզնից մոտ երեք ամիս խլեց։Երբ ամեն ինչ պատրաստ էր, մենք մեր ծնողներին հրավիրեցինք բնակարանամուտի խնջույքի:Նրանք հիացած էին։ Մայրս ու սկեսուրս թույլտվություն խնդրեցին ամռանը ամեն շաբաթ-կիրակի գալ այստեղ և մենք համաձայնեցինք։ Այնուամենայնիվ, ապարդյուն։
Մենք դեռ չէինք հասցրել նստել տոնական սեղանի շուրջ, երբ մեր մայրերն արդեն որոշում էին, թե որտեղ են լինելու մարգերը և կոնկրետ ինչ են տնկելու դրանց վրա։Մեր ամառանոցը ձմռան համար բանջարեղեն կամ կարտոֆիլ աճեցնելու համար չէ: Դա հանգստի, մաքուր օդի և առ ողջ քնի համար է: Մենք նախատեսում էինք այս շաբաթավերջին այստեղ խորոված անել և մեր երեխաների հետ գնդակ խաղալ: Իսկ աշնանը ծառերից պտուղներ հավաքել, բայց ոչ ավելին։Հիմա ինչպես բացատրեմ մորս ու սկեսուրիս, որ մենք դեմ ենք իրենց գաղափարին, իսկ հիմա նաև դեմ ենք, որ այստեղ գան։