Ես ու ամուսինս ամուսնացած ենք արդեն 7 տարի։ Այս ամբողջ ընթացքում մենք երազում էինք ծնող դառնալ։ Սակայն դա մեզ մոտ չէր ստացվում: Մենք որոշեցինք երեխա որդեգրել, քանի որ ժամանակը սպառվում էր և մենք չէինք ուզում լինել միայնակ ծերեր։ Ես ուզում էի գտնել նորածին երեխա, որպեսզի անցնեմ նրա մեծանալու բոլոր փուլերը և վերացնեմ այն խնդիրները, որոնք ծագում են մեծահասակ որ բերի հետ։ Հերթը մեծ էր։ Մենք սպասում էինք և հույս ունեինք, որ մանկատան տնօրենը մեզ այսօր կհրավիրի։ Ժամանակն անցնում էր, բայց հեռախոսը դա վաճանաբար լռում էր։ Մեր բոլոր հարազատներն ու ընկերները գիտեին, որ երեխա ենք որդեգրելու։
Մի առավոտ հնչեց դռան զանգը։ Ես մոտեցա և բացեցի, իսկ այնտեղ ոչ ոք չկար։ Միայն դուռը բացելիս շեմքին օրորոց տեսա։ Դրա մեջ պառկած էր կեղտոտ կտորի մեջ փաթաթված մի երեխա։ Ես նրան բերեցի բնակարան և ցույց տվեցի ամուսնուս։ Անմիջապես լողացրի նրան և փաթաթեցի մաքուր սավանով։ Կապույտ աչքերով աղջիկ էր։ Ես ամեն օր երազում էի կապուտաչյա աղջիկ ունենալ։ Նա ար յան մեջ էր,ըստ երևույթին, նա նոր էր ծնվել: Ես զանգեցի ոս տիկանություն։ Ժամանելուց հետո իրավապ ահ մարմինները լրացրեցին բոլոր փաստաթղթերն ու երեխային տարան։ Ես չէի ուզում հրա ժարվել երեխայից, բայց ընտրություն չունեի։
Ոս տիկանները հույս ունեին, որ մորը կգտնեն, բայց խոստացան, որ եթե աղջկան գրանցեն մանկատանը, մենք առաջինը նրան կո րդեգրենք։ Ինչպես պարզվեց, կողքի մուտքի աղջիկը դիտմամբ դրել է նրան մեր դռան տակ, քանի որ գիտեր, որ երեխա ենք փնտրում։ Նա եկել էր քաղաք սովորելու, հղիացել առաջին հանդիպած մարդուց և ծրագրել լքել դստերը: Ես գնացի նրա հետ խոսելու. -Այո, ես եմ դա արել: Մայրս կս պաներ ինձ, իսկ ես ուզում էի օգնել քեզ, – լա ց եղավ նա: Ես հանգստացրեցի նրան և խնդրեցի, որ նա հրաժարվի երեխայից, որպեսզի մեզ թույլ տան որդեգրել նրան և նա համաձայնեց։ Հենց դուստրը սկսեց մեզ հետ ապրել, նա տեղափոխվեց, քանի որ չէր կարող կողքից նայել իր երեխային։