Բայց հիմա ես ուզում էի ապրել ամեն վայրկյանը:Աղջիկս զանգեց, թե Մամ երեխուն բերեմ պահի, մենք գնում ենք զբոսանքի: Ասեցի,որ չեմ կարա, զբաղված եմ: Աղջիկս նեղաց ավ ինձանից: Հիշեցի իմ առաջին սիրուն, չամուսնացա այդ տղամարդու հետ, որովհետև ծնող ներս չէին հավանել նրան: Բայց հիմա հասկանում եմ, թե որքան սխ ալ եմ եղել:
Հետո սկսեցի հիշել,թե ոնց էի օր ու գիշեր տան գործ անում,վազում աշխատանքի,խոհանոցում ժամերով կանգնում գազօջախի առաջ: Ես ինձ համար չեմ ապրել: 2 ամիս անց հեռախոսիս զանգ եկավ, բժ իշկն էր: Վա խենալով միացրի: Ու բժ շկի ասածներից շոկ ապրեցի:
Պարզվեց,որ իմ անալիզները շփոթել էին ինչ որ պապիկի անալիզների հետ,ամեն ինչ խառնվել էր լաբորատորիայում:Ես ուշքի չէի գա լիս, փաստորեն ես առ ողջ եմ: Էդ օրվանից ես փոխվեցի ու սկսեցի կյանքին նայել ուրիշ աչքերով: