Սկեսուրս այժմ 83 տարեկան է։ Մենք չենք շփվում, միայն նրա մեղ քով։ Ես ու ամուսինս ամուսնացած ենք գրեթե 27 տարի, որոնցից 17-ը ես ամեն կերպ փորձել եմ լինել կատարյալ հարս: Ջանքերս չբավարարեցին, իմ նկատմամբ նույնիսկ մինիմալ լավ վերաբերմունք չկար։Ես գրեթե 18 տարեկան էի, երբ ամուսնացա։ Այն ժամանակ ես նոր էի ավարտել դպրոցը։ Ես երեք երեխա ունեմ։ Միշտ փորձել եմ լավ մայր լինել, գնացել եմ ծնողական ժողովի, նույնիսկ ավելին կասեմ՝ ղեկավարել եմ ծնողական հանձնաժողովը։
Աշխատել եմ գյուղական խորհրդում որպես պատգամավոր, բայց սա չբավականացրեց սկեսուրիս։Արդեն ութ տարի է, ինչ սկեսրայրս հիվ անդացել է։ Ամուսինս գնում էր աշխատանքի, ես խն ամում նրան։ Այդ ժամանակ ամուսնուս ծնողները 75 և 76 տարեկան էին։ Այնուհետև սկեսրայրս մ ահաց ավ, իսկ նրա մա հից հետո սկեսուրս ցույց տվեց իր ողջ էությունը:Ինձ միայն ուրախացնում էր, որ ամուսինս ինձ անընդհատ պաշտպանում ու աջակցում էր, ուստի երբ նա կողքիս էր, սկեսուրս ոչ մի ծուռ խոսք չէր ասում, բայց հետո խոսակցություններ լսեցի, որ նա մարդկանց պատմում էր իր հիմար, սա րսափելի, ծույլ հարսի մասին։
Բոլորը մտածում էին, թե որտեղից եմ ուժ ստանում դրան դիմանալու համար։ Ես ոչ միայն համբերերում էի, այլև փորձում հաճոյանալ նրան, լավ վերաբերմունք վաստակել:Հայրս երեք տարի առաջ մա հաց ավ, քառասուներրորդ օրը ուզում էի տուն գնալ, եկեղեցի, գերեզմանատուն։ Սկեսուրս, իմանալով այս մասին, սկանդալ սարքեց, քանի որ ծրագրել էր գնալ քավորի մոտ և նրան պետք է տանեի։ Դա վերջին կաթիլն էր: Ես վերջապես հասկացա, որ նա երբեք չի փոխվի և չի փոխի իր վերաբերմունքն իմ հանդեպ։ Նույնիսկ այս իրավիճակը չփոխեց նրան։Ես ակնկալում էի նվազագույն աջակցություն, ըմբռնում կամ կարեկցանք նրանից: