Ես բնակարան ունեմ, որտեղ ապրում է իմ փոքր քույրը, նա ուսանող է։ Նա ընդամենը 17 տարեկան է և շատ բան չի հասկանում: Իսկ հարևանները որոշեցին, որ քանի որ նման փոքրիկ աղջիկը մենակ է ապրում, կարող են խա բեությամբ նրանից շատ փող վերցնել։ Ուղիղ մեկ ամիս ես չէի եղել այնտեղ, նստած էի օդանավակայանում, սպասում էի վայրէջքիս, երբ հանկարծ քույրս զանգահարեց ինձ ու ինչ-որ բան ասաց՝ խե ղդվելով, հազիվ հասկացա՝ ինչ է եղել։ Պարզվում է՝ ներքևի հարևանները եկել ու սպա ռնացել են դ ատի տալ՝ ասելով, որ ջուր է լցրել քույրս և փչացրել նրանց բնակարանը։
Ներքևում ապրող հարևաններս այն ժամանակ փորձում էին ցեխ շպրտել վրաս, բայց ապարդյուն։ Մեկ ամիս հետո ես սկսեցի հակահարված տալ՝ սովորելով դա աշխատանքի ընթացքում: Ինձ մի բառ են ասում, ես տասը պատասխանում եմ։ Նրանք ինձ շուտով թողեցին։ Ըստ երևույթին, հաշվի առնելով, որ ես վարձով եմ տվել իմ բնակարանը, տարեց մայրը և նրա լկտի դուստրը որոշել են նեղացնել քրոջս։ Քույրս իջել է նրանց տուն, բայց ամեն ինչ չոր է եղել, այնպես որ մենք խնդիր չունեինք։ Հանկարծ հիշեցի, թե ինչ արեցին ինձ հետ, երբ ես առաջին անգամ տեղափոխվեցի այնտեղ։
Բայց հետո ես վարպետ կանչեցի, նա նայեց և ասաց, որ այդ կանայք խա բեբաներ են։ Վարպետը եկավ, զննեց իմ բոլոր խողովակները, այցելեց հարևաններիս և տեղեկացրեց, որ ջուր չի թափվել։ Հետո դռան հետևից նա կամացուկ ասաց, որ հարևաններս իրենք են թրջել առաստաղը, քանի որ այնտեղ սպունգից բծեր են երևում։ Ես զանգեցի քրոջս, կտրականապես ար գելեցի նրանց հետ շփվել, մինչև հասնեմ, արագ հասա, գոռացի նրանց վրա, նրանք լռեցին ու գնացին իրենց տուն։ Այսպիսով, իմ քույրն իմաց ավ, թե ինչպես վարվել նման լկտի մարդկանց հետ: