Սկեսուրս չի ընդունում, որ ինձ անհրաժեշտ է անկողնային ռեժիմ, ինչը խորհուրդ են տվել բժ շկիները: նա փորձում է ապացուցել որդուն, որ այս ամենը ես եմ հորինել.

-Եթե ​​կարողանայի, ապա ընդհանրապես մինչև ծն նդաբերությունը իմ վիճակի մասին չէի ասի սկեսուրիս,- վրդովվում է 25-ամյա Լիլիթը,-բայց ինչպես դա անել: Ի վերջո, մենք միասին ենք ապրում: Բացի այդ, հղ իությունս հեշտ չէ, պլասենտան շերտազատվում է, այլ պահեր էլ կան, արյ ունահոսություն սկսվեց, ստիպված էի շտապ դիմել հիվ անդանոց։ Նրանք դրեցին ինձ հղ իության պահպանության և ճշմարտությունը բացահայտվեց: Հիվա նդանոցից զանգեցի սկեսուրիս, ասացի, որ թոռնիկ է ունենալու, իսկ նա պատասխանեց, որ որդին արդեն ասել է իրեն։ Նա ինձ նույնիսկ չշնորհավորեց։ Լիլիթի սկեսուրը ընդամենը 50 տարեկան է։ Նա դեռ երիտասարդ է, լավ տեսք ունի, վարում է ժամանակակից կենսակերպ։

Նրանք ապրում են մեծ քաղաքում, աշխատում է զարգացած ընկերությունում, զբաղեցնում է բարձր պաշտոն, օգտվում է ինտերնետից, տիրապետում է ողջ տեղեկատվությանը, բայց միևնույն ժամանակ ունի հնացած հայացքներ. -Նա անընդհատ խորհուրդ է տալիս մարդկանց, թեև նրան ոչինչ չեն հարցնում,- ասում է Լիլիթը։ Նրա համար կարևոր չէ, որ բժ իշկները երկար ժամանակ այլ խորհուրդներ են տալիս։Իրենց ժամանակ ինչպես արել են, հիմա էլ պետք է այդպես անեն: Հասկանալի է, որ հարսի ու սկեսուրի հարաբերությունները սրված են։

Ամենայն հավանականությամբ, համակեցությունն իր հետքն է թողել։ Սակայն առանձին ապրել դեռ հնարավոր չէ։Ցա վոք, Լիլիթի հ ղիությունն իսկապես խնդիր է։ Նա պետք է ապահով լինի: Արդեն 4 անգամ նրան տեղափոխել են հիվա նդանոց՝ պահպանման համար, վիժման վտ անգ կա։ Բժ իշկները խորհուրդ են տալիս խիստ անկողնային ռեժիմ, բայց սկեսուրը կարոծում է, որ դա ավելորդ է և համոզում է որդուն, որ հարսին անկողնային ռեժիմ պետք չէ, նա հանգիստ կարող է աշխատել: Ամուսինը հավատում է մորը, հիմա Լիլիթը չգիտի՝ ինչպես ապացուցի նրանց, որ իրեն անկողնային ռեժիմ է պետք: