Այդ օրը նա աշխատանքից վերադառնում էր տուն : Փողոցում ցուրտ էր : Արագ քայլերով մոտեցավ մետրոյի կայարանին :Այդ պահին, երբ քայլում էր անցումով, հանկարծ նկատեց պատին հենված մի տարեց կնոջ։Պառավը կեղտոտ էր, ինչ-որ լաթեր հագած։ Պառավի կողքին մի սայլակ կար, որից մանկան լա ց էր լսվում :Նա չդիմացավ ու նայեց սայլակի մեջ ու անմիջապես ետ թռավ։ Սայլակից նրան էր նայում մոտ հինգ տարեկան մի աղջիկ։ Աղջիկը նույնպես շատ կե ղտոտ էր, հագին հին զգեստ էր : Տարեց կինը սկսեց պարզաբանել. «Նա ի ծնե հի վանդ է : Հայրը բան տում է, իսկ մայրը լքել է երեխային : Ես եմ հոգ տանոմ նրա մասին»: Նա բացեց դրամապանակն ու մի քանի թղթադրամ տվեց պառավին։
«Ահա, վերցրու, միգուցե աղջկա համար միրգ գնես», — ասաց և գնաց կանգառ:Հաջորդ օրը նա փնտրում էր պառավին, բայց նա չկար։ Կրպակի աշխատող կնջից հետաքրքրվեց, թե որտեղ կարեղ է լինել տարեց կինը : « Երեկ ինչ-որ հարուստ կին նրան գումար տվեց, ու նա գնաց զվարճանալու », — ասաց կինը :
Նա չէր կարողանում աղջկան գլխից հանել, նրա ծակող հայացքն ընկղմվել էր հոգու մեջ։Երեք օր անց կրկին հանդիպեց նրանց :
-Տուր ինձ աղջկան : Ես կբու ժեմ նրան, ես հոգ կտանեմ նրա մասին, երբ ուզես, կարող ես այցելության գալ աղջկան — ասաց դողդոջուն ձայնով:
-Եթե փող տաս նրա համար, ես կհամաձայնվեմ,- վերջապես որոշեց պառավը:
-Ինչքան :
— Ամսական երկու հազար,—պառավի աչքերը փայլեցին :
-Լավ, վերցրու,- ասաց Վիկան՝ փողը տալով պառավին:Պառավը խլեց փողը, խցկեց գրպանը և հրեց սայլակը։
-Վերցրու, բայց հասցեն թող:Նա աղջկան տուն բերեց, մեր կացրեց ու սար սափեց : Երեխան շատ նիհար էր, կապտած, մազերի մեջ վխտում էին ոջ իլները :Կինն անմիջապես զանգահարեց ծանոթ մանկաբու յժին ու տուն կանչեց։
Անցել են շատ տարիներ, այժմ աղջիկը քսանհինգ տարեկան է, նա պարզապես պաշտում է մորը՝ ու գիտի, որ եթե նա չլիներ, իր կյանքում ոչ մի լավ բան չէր տեսնի։ Թե որքան ջանք է նա ներդրել երեխայի վերականգնման համար, գիտի միայն ինքը, բայց նա հասավ իր նպատակին, աղջիկը մեծացավ, սովորեց և այժմ լավ ընկերությունում հաշվապահ է աշխատում։