Ես բարձրացա գնացք ու սկսեցի առաջանալ դեպի իմ կուպեն: Պարզվեց, որ կուպեում չորս ուղևոր էինք: տասնամյա մի տղա զբաղեցրել էր իմ տեղը: նրա մայրը իրերն էր դասավորում, Դիմացի նստատեղում նստած էր մի աղջիկ, նա կլիներ քսան տարեկան: Հագին նկար հին սվիտեր, տաբատ և վառ կապույտ սպորտային կոշիկներ: Նա կլանված կարդում էր՝ ուշադրություն չդարձնելով կուպեում տիրող աղմուկին։ Ես քաղաքավարի պնդրեցի փոքրիկ տղային ազատել իմ տեղը: Նրա մայրիկին դա դուր չեկավ: Դժ գոհ դեմքով ու ք թի տակ ինչ որ բան փնթփնթալով տղային հասկացրեց, որ տեղը զիջի ինձ:
Նա այնպիսի աղմուկով էր դասավորում իրերը, ասես շատ մարդ կար կուպեում: Ժամանակ առ ժամանակ ոտքից գլուխ չափչփում էր ինձ: Բայց ես չտեսնելու տվեցի: Առանց մի խոսք ասելու, կինը վերցրեց երիտասարդ աղջկա պայուսակը ու դրեց հատակին: Երիտասարդ աղջիկը զարմացած նայեց կնոջը, բայց չէր հասցրել բացել բերանը, երբ կինն ասաց. Այստեղ պետք է իմ որդին նստի: Ես պետք է նրա կողքին լինեմ: Իսկ դու կարող ես նստել քո պայուսակի վաառանց աառանց րա կամ տեղավորվել անկյունում: Խոսքն ավարտեով կինը տեղավորվեց ու կողքին նստեցրեց իր որդուն: Երիտասարդ աղջկա համերության բաժակը լցվեց:
Նա առանց խոսք ասելու վերցրեց կնոջ իրերն ու նետեց հատակին, հետո իր պայուսակը բարձրացրեց ու կնոջ զգեստի փեշով մաքրեց: Երբ կինը ուզում էր բացել բերանը, երիտասարդ աղջիկը սեղանից վերցրեց բաժակով ջուրն ու շփեց կնոջ երեսին ասելով՚ Եթե կրկին փորձեք խանգարել, ես իմ քայլերի համար պատասախանատու չեմ լինի:Ի զարմանս ինձ, կինը առանց խոսք ասելու բարձրացրեց պայուսակը հատակից ու ողջ ճանպարհին այլևս ոչ մի բառ չասաց: