Ես երկրորդ անգամ ամուսնացա 32 տարեկանում: Առաջի մարդուց էրկու էրեխա ունեի, մի տղա ու մի աղջիկ: Երկրորդ մարդս էլ մի տղա ուներ: Կնիկը էրկու տարի առաջ էր մա հա ցել: Էրեխեքն իրար հետ լավ լեզու գտան: Չէին կռ վում: Մենք էլ ուրախ էինք: Էրեխեքին մեծացրինք, լավ ուսում տվեցինք: Հետո ամուսնացրինք: Մի օր էլ մարդս գիշերը քնեց ու առավոտ չզարթնեց: Ես մնացի մենակ: Էրեխեքն ապրում էին ուրիշ քաղաքում, ամեն մեկը իրա տունն ուներ:
Մի օր տղես զանգեց, թե մամ տունը ծախի արի իմ հետ ապրի, իրար հետ կլինենք, թոռներիդ կմեծացնես: Մտածեցի, վատ միտք չի: Տունս ծախեցի ու գնացի տղուս տուն: Լավ ընդունեցին: Հարսս շատ ջերմ ընդունեց, շատ ուրախացա: Իրիկունը տղես ու հարսս հարցրին ինչքանով ծախեցիր տւնը, ասեցի, որ գնացքի մեջ փողերս գո ղացել են: Էրկուսն էլ նայեցին իրար ու էլ հետս չխոսացին: Վեշերս հավաքեցի ու գնացի աղջկաս տուն: Նույնն էլ ընտեղ ասեցի:
Աղջիկս ընենց մունաթ էկավ, բա որ փող չունես, ինչի ես էկել, ով ա քեզ պահելու: Ստեղից էլ գնացի խորթ տղուս տուն: Շատ ջերմ ընդունեցին, սկի փողի մասին չհարցրին: Խոսքի մեջ ասեցի, որ փողերը գնացքի մեջ գո ղացել են: Ասեց, մամ ջան, ամենակարևորը դու մեր հետ ես, ես լավ աշխատավարձ եմ ստանում, իրար հետ կապրենք, չմտածես:Փաստորեն խորթ տղես ավելի լավը դուրս էկավ: