Մայրը երկար ժամանակ այդ մասին լռել է, սակայն վերջում որոշում է կիսվել որդու հետ:Հաճախ մենք չենք գնահատում այն, ինչ անում են մեր շնողները: Նրանք միշտ մեր կողքին են հենց ծնված պահից և միշտ համբերատար: Նրանք մեզ սովորացնում են ոչ միայն մանրուքներ, այլև՝ ինչպես հաղթահարել կյանքի դվարությունները:Երբ նրանք հասնում են մի այնպիսի տարիքի, որ զգում են այն կարիք և խնամք, որը մենք զգացել ենք լինելով շատ փոքր:
Հաճախ երեխաները որոշում են ծնողներին ուղարկել ծերերի համար նախատեսված հատուկ խնամքի կենտրոններ. կամ նրա համար են այդ անում, որ ժամանակ չունեն, կամ էլ նրա համար, որ դա շատ հեշտ միջոց է:Իսկ իրականում դա ծնողների համար իսկական տանջանք է:Այս պատմությունը մի ընտանիքի մասին է, որը բաղկացած է հայր, մայր և որդի անդամներից: Հոր մա հից հետո որդին որոշում է մորն ուղարկել գատուկ խնամքի կենտրոն:
Նրա այդ քայլի պատճառը ժամանակի և համբերության բացակայությունն էր:Մորը ծերանոց ուղարկելուց հետո որդին ոչ հաճախ է այցելում նրան:Մի անգամ նրան զանգահարեցին և ասացին, ո մայրը հիվանդ է և շատ շուտով կմահանա:Որդին դա լսելուց հետո հուսահատ գնաց ծերանոց: Նա փորձեց իմանալ՝ կարող է ինչ-որ բան անել նրա համար, ինչին մայրը պատասխանեց.«Ես ուզում եմ, որ դուայստեղ տեղադրել օդափոխիչներ: Բացի այդ գնիր սառնարան, որպեսզի ուտելիքը չփչանա, դրա համար հաճախ սովախ ենք քնել»:
Այդ խնդրանքը որդուն զարմացրեց և նա մորը հարցրեց, թե ինչու այսքան ժամանակ այդ մասին չէր ասում: Մայրը նայեց որդուն և տխուր պատասխանեց.«Որդիս, ես կարողացա հարմարվել այստեղի կյանքին՝ սովին և շոգին, դա այդքան էլ վախենալու չէ: Ես վախենում եմ, որ դու այս ամենին չես հարմարվի, երբ քեզ էլ ժամանակին այսպիսի տեղ ուղարկեն քո երեխաները…»