Երկար տարիներ ես վստահ էի, որ իմ սիրելի աղջիկը խ աբել է իրեն։ Մենք հանդիպում էինք երեք տարի։ Ես շատ էի սիրում նրան, նա պարզապես կատարյալ էր թվում: մենք պատրաստվում էինք հարսանիքի: Բայց հարսանիքը այդպես էլ չկայացավ։ Տոնակատարությունների նախօրեին իմ հարսնացուն անհետացավ։ Մայրս ասաց, որ ուրիշ տղամարդու հետ փախել է: Սկզբում չհավատացի, բայց ամեն ինչ ցույց էր տալիս մորս խոսքերի ճշմարտացիությունը, Ալլան ուղղակի գոլորշիացել էր։Ես փորձեցի գտնել նրան, սակայն չհաջողվեց։
Նրա անհետացումից հետո ես երկար ժամանակ չէր կարողանում ուշքի գալ, բայց վերջում հաշտվեցի։ Հինգ տարի անց հանդիպեցի նրան: Զգացմունքներս նորից բռնկվեցին։ Նա ձեռքից բռնել էր փոքրիկ տղայի։ «Երևի վաղուց ամուսնացել է»,- մտածեցի։ Բայց հենց որ ուշադիր նայեցի, նկատեցի, որ տղան շատ նման է ինձ։ Դա կարող է պարզապես պատահականություն լինել։ Ես քաջություն հավաքեցի և մոտեցա։ Սի րտս բաբախում էր կր ծքիս մեջ։ Նա նույնիսկ մոռացա բարևել.
-Ալլա, սա իմ տղան է: Սկզբում նա զարմացած նայեց ինձ, իսկ հետո կամաց գլխով արեց. Ինչո՞ւ ուրիշի հետ փախար։ Ինչի՞ մասին ես խոսում: Ես գնացի, որովհետև դու թողեցիր ինձ: Դուք ինձ հաղորդագրություն եք գրել, որ սիրում ես մեկ ուրիշին: -Ես տենց բան չեմ գրել! -Իսկ քո համարից ո՞վ կարող էր գրել։ Այստեղ նրանք երկուսն էլ սառեցին։ — Մայրիկս… Մայրս չէր հավանում Ալլային: