Մի օր ուսուցիչը խնդրեց ուսանողներին թղթի վրա գրել բոլոր այն մարդկանց անունները, ում տանել չեն կարողանում: Երբ նրանք դա արեցին, ուսուցիչը նրանց ասաց, որ հաջորդ օրը մի պարկ լոլիկ բերեն դպրոց՝ ըստ իրենց գրած անունների։ Երեխաներից ոմանք երկու լոլիկով տոպրակ էին բերել, մյուսների մոտ երեք լոլիկ, հինգ, նույնիսկ տասը: Ուսուցիչը խնդրեց ուսանողներին երկու շաբաթ շարունակ այս լոլիկը տանել, բայց մի քանի օր անց տղաները սկսեցին բո ղոքել փտած բանջարեղենի տհ աճ հոտից։
Մի քանի ուսանող դժվարանում էին իրենց հետ մեկ տասնյակ լոլիկ տանել: Հոտը չափազանց ուժեղ էր և անտանելի: Մեկ շաբաթ անց ուսուցիչը հավաքեց դասարանը, հերթական անգամ լսեց նրանց բողոքները և ասաց. -Այս ամենը շատ նման է նրան, ինչ կրում ես քո սրտում, երբ դու չես սիրում որոշ մարդկանց։ Ատե լությունը քայքայում է հոգինդ և հի վանդացնում: Եթե մեկ շաբաթ անց չեք դիմանում փչացած լոլիկի հոտին,
պատկերացրեք դառնության ու չարության «բույրը», որ ամեն օր կրում եք ձեր սրտում։ Սիր տը գեղեցիկ այգի է, որը պետք է պարբերաբար մաքրել մոլախոտերից, այսինքն. ներիր նրանց, ովքեր զայ րացնում են քեզ: Սա տարածք է ազատում իսկապես լավ իրերի համար: Մի վերցրեք ամեն ինչ կյանքից, վերցրեք միայն լավագույնը: