Ժաննան և Հակոբը բավականին արագ ընդհանուր լեզու գտան: Տղամարդը չափազանց գրավիչ էր և քաջ, բայց ինչ-որ բան նրանում մի փոքր վա խեցնում էր Ժաննային։ Նա փորձեց հասկանալ այս խնդիրը, բայց չկարողացավ լուծել այն: Փորձում էր չմտածել, որ վատ բան կարող է պատահել։ Բացի այդ, Հակոբն ուներ նաև որդի՝ Սարգիսը, ով Հովհաննեսի հասակակիցն էր: Հովհաննեսը Ժաննայի որդին էր: Զույգը որոշել էր միասին ապրել, երբ երեխաները 9 տարեկան էին։
Հովհաննեսը ուրախ չէր նման փոփոխություններից, բայց ցույց չտվեց։ Նա փորձում էր մորը չբար կացնել, քանի որ նա պարզապես ցանկանում էր դասավորել իր անձնական կյանքը։ Չնայած նա ամբողջովին մոռացել էր ցուցահանդեսների ու թանգարանների մասին։ Տղան իսկապես կարոտում էր սա, բայց հույս ուներ, որ ինչ-որ պահի ավելի հեշտ կլինի։ Հակոբը երկու երեխաներին էլ բավականին կոշտ էր վերաբերվում, բայց Հովիկը միշտ ավելին էր ստանում։ Տղան համբերատար էր ու լուռ։
Բայց ավելի սա րսափելին այն է, որ Ժաննան ինքը նույնպես դիմանում էր ու լռում։ Նա վր դովված էր, որ Հակոբը լավ չէր ընդունում որդուն, բայց ուժ չգտավ նրանից բաժանվելու։ Նրան թվում էր, թե շրջապատը կծիծաղի իր վրա։ Երկրորդ կերակուր Ինչ-որ պահի Ժաննան նկատեց, որ Հովիկն անընդհատ կրկնակի չափաբաժին է վերցնում իր հետ։ Մի անգամ Հակոբը դրա համար խոսեց նրա վրա, բայց կինը թաքուն որդուն տվեց ճիշտ քանակությամբ սնունդ: ժաննան մի օր որոշեց հարցնել Հովիկին, թե ինչին է պետք այդքան չափաբաժինը. -Խանութում կերակրում եմ անօթևան տատիկին։ Նա ոչ ոք չունի և նա չի ուզում գնալ ծերանոց։ Նա տաք սննդի կարիք ունի:
Ինչ է, ես վատ բան եմ անում, – զգուշությամբ հարցրեց որդին՝ վախենալով խորթ հոր կողմից հերթական բռնության ենթարկվելուց: -Ոչ, դու ամեն ինչ ճիշտ ես անում,- արցունքներն աչքերին շշնջաց Ժաննան, երբ տղան դուրս եկավ խոհանոցից: Այդ օրը Ժաննան զգաց, որ իր ներսում ինչ-որ տարօրինակ ուժ է հայտնվել։ Ֆանտոմային միջավայրի կասկածելի վախը նահանջեց։ Նա որոշեց բաժանվել հանուն իր որդու, ով թեկուզ փոքր է, բայց շատ ուժեղ, համառ և համարձակ: