Հարսս ինձանից նեղանում ա, որ իրա աղջկան չեմ պահում: Ժամանակին ես իմ երեխեքին պահել, մեծացրել եմ: Ոչ մեկից էլ օգնություն չեմ սպասել, հիմիկվա ջահելները ուզում են, որ իրանց սաղ գործերը մենք անենք: Հարսս զանգում ա, ու ասում ա, որ ես տատիկ եմ, պիտի թոռան հետ զբաղվեմ: Թող փող առաջարկի, թողի դիմաց կգնամ սիրով կպահեմ, հիմա ով ա ձրի գործ անում:
Մեր օրերում դայակները լավ փող են աշխատում: Համ էլ աղջկաս թոռներին եմ պահում, աղջիկս աշխատում ա: Ես չեմ կարող առավոտնից գնալ աղջկաս տուն, հետո գնալ տղուս տուն, ես տարիքով փոքր չեմ, հոգնում եմ արագ: Ես ակնարկեցի, որ փողի դիմաց պատրաստ կլինեմ դայակություն անել, բայց հարսս իրան դրեց անհասկացողի տեղ: Դե հիմա դուք ասեք, իմ փոխարեն ինչ կանեիք դուք:
Հիմա կասեք, բա ոնց ես աղջկադ երեխեքին պահում: Իմ աղջիկն ա, բա ինչ պիտի անեմ, հո չեմ թողնի կիսուրի մունաթին: Հարսն էլ, թող իրա մորը կանչի ու նստացնի երեխու կողքին: Քուրս ասում ա, որ ես առաջին հերթին պիտի հարսիս օգնեմ, բայց ես տենց չեմ մտածում: Աղջիկը իմ հարազատն ա, բա հարսը՞, օտար աղջիկ ա: Մի կողմից էլ հարսս ասում ա, հետո թոռդ որ մեծանա, ինքը չի ուզենա քեզ հետ շփվի: Կապրենք կտեսնենք: