Երբ նրանք պատրաստվում էին ամուսնանալ, մայրը որդուն զգուշացնում էր, նրա ընտրյալն իրեն համապատասխան չէ։ Բայց նա չլսեց մորը։ Նրանք միասին ապրեցին ընդամենը մի քանի տարի։ Բայց որդու ծնվելուց հետո նրանց հարաբերությունները վատացան, սկսեցին անընդհատ վի ճել։ Կինը գնալով անտանելի էր դառնում: Նա չէր կարողացել հասկանալ կատարվածի պատճառը։ Բայց մի օր, երբ նա ցնցուղի տակ էր, կնոջ հեռախոսին հաղորդագրություն ստացվեց.
«Ես արդեն այնտեղ եմ: Սպասում եմ քեզ, համբուրում եմ, մի ուշացիր»: Նա սկա նդալ է սար քեց ու դուրս եկավ տնից: Երեք օր անց նա ամուսնալուծության հայց ներկայացրեց։ Ամբողջ ունեցվածքը կիսով չափ կիսվեց։ Որդու հետ հանդիպում էր միայն հանգստյան օրերին։ Նա ոչինչ չէր խնայում որդու համար, պարտաճանաչ վճարում էր ալի մենտը: Երբ վերջին մի քանի անգամը հանդիպեցին, նա որդուն տարավ սրճարան: Նա նկատեց, որ որդին նույն հագուստով է:
Երբ նա հետաքրքրվեց, թե մայրն ինչ է գնել իր համար, որդին ասաց, որ մայրիկն իր համար նոր հեռախոս է գնել: Նա շատ վրդովված ու զայրացած էր իր նախկին կնոջ վրա։ Երբ նա հանդիպեց նրան, հայտնեց իր դժ գո հությունը: Բայց կինն ասաց, որ նա պարտավոր է ալիմ ենտը պատշաճ կերպով վճարել և նա ինքը կորոշի, թե ինչպես օգտագործել դրանք: Ավելին, հիշեցրեց, որ ինքը պարտավոր է գումար վճարել մինչև տասնութ տարեկանը։ Նա շատ էր ափսոսում, որ չլսեց մոր խորհուրդը։ Նրա վճարած գումարից որդուն ոչինչ չէր հասնում։ Կինն ու նրա նոր ամուսինը տնօրինում էին այդ գումարը, ինչպես իրենք էին ցանկանում: