Արենին փոքր արիքում մանկ ատուն էին տարել։ Սկզբնական շրջանում նա ընդամենը երեք տարեկան էր և չգիտեր, թե որտեղ ա գտնվում։ Սակայն հետագայում, երբ իմացավ, որ մարդիկ ապրում են իրենց ծնողների հետ, իսկ ինքը ծնողներ չունի, շատ հարցեր ունեցավ։ Ինչևէ, Արենը գերազանցիկ էր ու շատ ինքնամփոփ։ Նրան մանկատանը ոչ ոք չէր այցելում։ Երբ լրացավ նրա 18 տարին ու պետք է դուրս գար մանկ ատնից, հարցրեց ծեր դաստիարակչուհուն, թե ովքեր են իր ծնողները։ Պարզվեց՝ նա մանկատուն է հանձնվել իր միայնակ մոր կողմից։
Արենը հետաքրքրվեց, իմացավ նրա տվյալներն ու գտավ նրա քաղաքի փոքրիկ խանութներից մեկում․ նա վախառողուհի էր։ Արենը դողացող ձեռքերով բացեց խանութի դուռն ու ներս մտավ՝ ասելով՝ բարև, մայրիկ։ Այս լսելով՝ կինն ուշաթափվեց։ Արենը նրան ուշքի բերեց, ու սկսեցին զրուցել իրենց կյանքից։ Մայրը զրույցի վերջում, երբ Արենն ասաց, որ արդեն միասին են ապրելու, մայրն ասաց․-Տղա՛ս, ոչ։ Արի ճշմարիտ խոսենք։
Ես թողել եմ քեզ, երբ օգնության կարիք ունեիր, լքել եմ՝ մանկատան հույսին հանձնելով։ Հիմա, երբ մեծացել ես ու գեթ մի անգամ չեմ եկել՝ տեսակցելու քեզ, կարիք չկա, որ մնամ քո խնամքի ներքո և դու էլ հոգսի տակ ընկնես։ Վարձիր տուն քեզ համար, իսկ ես էլ որքանով կարողանամ, կօգնեմ քեզ։ Դու պետք է միայնակ պարես ու գոնե հիմա վայելես կյանքդ՝ չվայելած մանկությանդ փոխարեն։Արենը լաց եղավ։ Իսկապես կյանքն ու հարազատներն անարդար էին վարվել իր հանդեպ։ Ընդունեց մոր առաջարկը, քանի որ տեսնում էր նրա խոսքերում եղած ճշմարտացիությունը։