Էդ օրը, սովորականի պես աշխատանքից հետո տուն էի վերադառնում։ Ավտոբուսը լեփ-լեցուն էր մարդկանցով։ Մի կերպ տեղավորվեցի: Ուղևորների մեծ մասը թոշակառուներ էին։ Բոլոր տեղերը զբաղված էին, իրար հետ քաղաքականությունից էին խոսում։ Հաջորդ կանգառում ավտոբուս բարձրացավ մի երիտասարդ կին, նա հղ ի էր, շատ մեծ փորով: Պարզ էր, որ աղջկա համար դժ վար էր ոտքի վրա կանգնելը։
Նա հաստատ երկվորյակներով էր հղ ի, դա պարզ էր նույնիսկ հիմարի համար։ Իհարկե, տարեցներից ոչ ոք հայացքն անգամ չթեքեց, երիտասարդ տղաներն ու աղջիկներն էլ տեղաշարժ չեղան: Վարորդը շատ պարկեշտ մարդ դուրս եկավ, աղջկան հրավիրել է նստել իր կողքին։ Հավանաբար, ցնցումից աղջիկն իրեն վ ատ է զգացել։ Ցա վիցդեմքը ծամածռվեց, նա ձեռքերը դրեց փո րին:
Վարորդը շատ արագ արձագանքեց. — Հաջորդ կանգառը ծնն դատուն, ով շտապ ինչ-որ բանի կարիք ունի, թող իջնի, հիմա կգնանք հի վանդանոց, հետո նոր կվերադառնանք երթուղի։ Աղջկան բարեհաջող տեղափոխեցին մոտակա հի վա նդանոց։ Այս դեպքն ինձ համոզեց, որ այս աշխարհը դեռ անհույս չէ, որ դեռ կան լավ մարդիկ։ Մեր օրերում մարդիկ հոգ չեն տանում միմյանց մասին, և հաճախ դադարում ենք հավատալ բարությանը: