Երեկ մի պահ միացրի հեռուստացույցը, փոխեցի ալիքները: Մի երկրում պա տե րազմ էր, հր թի ռա կոծում էին բնակավայրերը, մեկ ուրիշ երկրում՝ երկր աշա րժ էր, ավերված շենքեր էին, տներ, փլա տակների տակից մարդկանց էին հանում: Մի վայրում մայրը փրկարարներին խնդորւմ էի դուրս բերել իր երեխային: Չկարողացա զսպել արց ունքներս: Փոխեցի ալիքը, ինքնաթիռը ընկել էր օվկիանոսը ու բոլոր ուղևորները զո հվ ել էին: Էդ պահին նայեցի շուրջս, երեխեքս հանգիստ նստած դաս էին սովորում, ամուսինս բազմոցին պառկած հանգստանում էր, խնողներիս հետ մի քանի րոպե առաջ էի խոսել, ասացին, որ լավ են:
Գիտե՞ք, էդ պահին միանգամից հասկացա, որ ինչքան երջանիկ եմ: Հենց սայա երջանկությունը: Բայց ցա վո ք մենք չենք գնահատում, չենք հասկանում: Երջանկությունը էն ա, երբ քո սիրելիները բոլորը լավ են, առո ղջ են, դու վայելում ես նրանց ներկայությունը: Երջանկությունը էն ա, երբ ապրում ես խաղաղ երկնքի տակ, երբ դու աառավոտյան հանգիստ նախաճաշ ես պատրաստելու ընտանիքիդ համար, երեխաներիդ ուղարկելու ես դպրոց ու դու էլ գնալու ես աշխատանքի, խանութ, շուկա՝ գնումներ անելու: Իսկ երեկոյան բոլորը տանն են, կողքիդ: Գնահատենք իրական երջանկությունը: