Ես արդեն դուրս էի գալիս խանութից, երբ տեսա մի փոքրիկ տղայի, ով բաց աչքերով նայում էր ինձ ու ծաղկեփունջին, հետո ասաց. «Մորաքույր, կարո՞ղ ես ծաղկեփունջդ ինձ վաճառել, որ մայրիկիս տամ, փողը կտամ, չմտածես, որ ես մուրացկան եմ»,- ասաց տղան։ Նայեցի տղային, հարցրի, թե որտեղ են նրա ծնողները, որին ի պատասխան ասաց, որ միայն մայրիկն ունի, հիմա նա պառկած է հիվան դանոցում։
Առանց մտածելու տվեցի ծաղկեփունջը, առող ջություն մաղթեցի մորը, նա ուզում էր ինձ տալ այն կոպեկները, որոնք այդպես ամուր սեղմում էր ձեռքը, բայց ես հրաժարվեցի, ասացի, որ մոր համար մի բան գնի։ Ինձ համար այս ծաղկեփունջը ոչինչ չէր նշանակում, բայց այս երեխայի համար հույս է, որը կօգնի մայրիկին ոտքի կանգնել։ Անցորդները ծիծաղում էին վրաս, նախատում, ասում էին, որ իմ նմանների պատճառով անօթևան երեխաները լկտ իանում են, նրանցից փող են խնդրում, բայց ես չեմ ափսոսում։
Մի անգամ աշխատանքի էի գնում, երկու կին խոսում էին ու իրենց խոսակցությունից. Ես հասկացա, որ սա տղայի մայրն է, նա արդեն ապ աքինվել է ու զրույցում ասաց, որ եթե այդպիսի կանայք շատ լինեին, աշխարհն ավելի լավը կդառնար։ Այս խոսքերը ջերմացրին իմ սի րտը, և ես հասկացա, որ հրաշքներ լինում են, եթե հավատում ես դրանց։ Տղան հավատում էր, որ ծաղկեփունջը կփ րկի մորը և այն նվիրեց նրան սր տի հավատով, իսկ մայրը հավատաց իր հոգատար որդուն և ապա քինվեց: