Բո ւժքրոջ գործը միշտ էլ բարդ ու դժ վարին է եղել։ Ամենուր՝ լինի հի վանդասենյակում, թե մ արտի դաշտում, բու ժքույրն է, որ թե՛ հի վանդին է օ գնում՝ հաղթահարել ծ անր ցա վն ու մոռանալ ունեցած վե րքերը՝ կենտրոնանալով ա պաքինման վրա, թե՛ բժ շկին է օգնում՝ կատարել գործն ու շուտ առո ղջացնել հի վանդին։ Մար տերի թեժ օրերին էր, երբ հի վանդների ու վի րավորների էինք դիմավորում առ աջնագծից։
Ուշադրությունս անընդհատ հեռախոսիս էր․ որդիս, ով առա ջնագծում էր գտնվում, արդեն մի քանի ժամ է, ինչ չէր պատասխանում զանգերին։ Երեկոյան, երբ էլի փորձեցի զանգել նրան, ու զանգն անպատասխան եղավ, կրկին կանչեցին վի րահատարան՝ վերջին վի րահատությանը մասնակցելու։ Ծա նր էր հի վանդի վիճակը, բժ իշկն ասաց՝ կյանքի ու մա հվան հարց է։ Մտա վի րահատարան թե չէ, տեսեմ՝
որդիս է պառկած վի րահատական սեղանին՝ անգ իտակից, վի րավոր։ Էդ ոնց վա տացա, չեմ կարող նկարագրել։Դուրս եկա, ինձ փոխարինեցին, ու ամբողջ ընթացքում աղոթում էի, որ ամեն բան լավ անցնի։ Աղոթքներս տեղ հասան, ամեն բան անցավ բարեհաջող։ բայց էդ ապրումներս ոչ մի օր չեմ մոռանում։ Լավ է, էրեխես կողքիս է, ապա քինվում է քիչ-քիչ։ Ամեն բան լավ է լինելու։