Հիշում եմ ախպերս, որ նոր էր գնացել բ անակ, կյանքում չէր զանգում, չէր բ ողոքում, միշտ ասելա, որ ամեն ինչ լավա ու իրան շատ լավա զգում: Կյանքում չի զանգել ինչ-որ բան չի ուզել: Հանկարծ տոներին էլ մի բան որ ուղարկեինք, զանգում էր ջղա յնանում էր: Հետո իմանում էինք, որ ինչ ուղարկում ենք, ինքը միշտ ուղարկում էր դի րքեր ընկերներին ու կապ չուներ, որ իրա հերթափոխը չէր:
Մենակ մի անգամա զանգել հորս ու բան խնդրել, ինչի վրա զարմացել էինք: Ախպերս շատ ա շուն սիրում ու կենդանիներ առհասարակ: Տանն էլ ունեինք շներ, որ իրա բա նակ գնալուց հետո ահ ավոր տխո ւր էին: Զանգեց պապայիս, ասեց՝ պապ ջան կարաս մի հատ լավ շան ձագ ուղարկես: Ստեղ ուզում եմ պահեմ, հետս դի րքեր կտանեմ, կզբաղվեմ ազատ ժամանակ հետը:
Պապաս մի քանի օր հետո, մի հատ լավ շան ձագ էր բերել տուն: Մոտ մի ամիս պահեցինք էտ շանը մինչև հնարավոր լիներ ուղարկել: Ար ցախ գնացող կար, դրեցինք շանը, հետները տարել էին հասցրել ախպորս: Ամեն անգամ ախպերս զանգում ասում էր, թե ինչա սովորացրել շանը, ինչեր ա անում, մենք էլ ուրախանում էինք: Ու ամիսներ հետո սկսվեց պատե րազմը: Խոսքը ապր իլյանի մասին ա: Ասելու չի, հիշելու չի ոչ մի բանը: Մենակ կասեմ, որ փառք Աստծո ախպերս հետ եկավ:
Պատմում էր, թե ինչեր ա արել շունը: Ասումա հետներս հավասար ծա ռայում էր: Շատ խելացի էր ու առաջինը հենց ինքնա վտա նգի մասին հասկացրել: Ասումա, եթե շունը չլիներ իրանք էլ երևի չէին լինի, որովհետև էտ պահին երբ ուզել են հար ձակվեն, շունը վազելա ընդառաջ հար ձակվել վրները, դե պարզա, որ չէր ապրելու, բայց պաշտպանելա մեր զի նվորներին ու էտ ընթացքում տղերքն արագ կողմնորոշվել են ու էտ խմբակի հարցերը լուծել: