Ես ու ամուսինս նույն դպրոցում ենք աշխատում: Ավելի ճիշտ, իմ խնդրանքով տնօրենը աաաաշխատանքի վերցրեց ամուսնուս: Երեխաների հետ լավ լեզու էր գտնում, բոլոր աշակերտները պաշտում էին նրան։ Իմ դասարանում մի տղա կար։ Շատ էր դասը խանգարում, դասի ժամանակ խոսում էր, ուրիշներին էլ չէր թողնում սովորել, չէր կարողանում տեղում հանգիստ նստել։ Մի անգամ նա մտնավ դասարան և սկսեց երգել.
«Եթե ես սուլ թան լինեի, երկու կին կունենայի»։ Իսկ հետո նա սկսեց նայել ինձ ու ծիծաղում էր քրքջալով։ Ինձ նրա պահվածքը տարօրինակ թվաց: Ինչո՞ւ նա ասեց հենց «երկու կին», քանի որ երգը երեքի մասին է։ Իսկ իմ ամուսնու ազգանունը Սուլթանյան է։ Ինչ-որ բան այստեղ այն չէ: Եվ նույն օրը երեկոյան ամուսինս ինձ ամեն ինչ խոստովանեց: Պարզվում է, որ նա
սիրա վեպ ունի իմ ավագ դպրոցի աշակերտուհու հետ: Ես նստեցի աթոռին, սեղմեցի սի րտս: Աստված, ի՜նչ ամո թ է, որ իմ ամուսինը սի րուհի ունի: Նույն օրը երեկոյան նա լքեց ընտանիքը։ Տեղափոխվեց նույն աշակերտուհու մոտ: Նա ավարտեց դպրոցը, հետո երկու տարի նրանցից լուր չկար։ Իսկ հետո մի օր նախկին ամուսսինս նորից հայտնվեց։ Նա ասաց, որ ընդունել է իր սխալը։ Խնդրեց ներեմ իրեն ու թույլ տամ, որ վերադառնա ընտանիք: Ասացի, որ զուր հույսեր չփայփայի, ես երբեք նրան չեմ ների: