Երբ ես դեռ շատ փոքր էի դպրոցում, մայրս ինձ միշտ արթնացնում էր առավոտյան։ Նա ինձ համար համեղ նախաճաշ էր պատրաստում, ինչպես նաև ինձ հետ դպրոց տանելու համար տալիս էր մի բուրավետ բուլկի, որը նա սիրում էր թխել հայրիկիս, ինձ և եղբորս համար, քանի որ գիտեր, որ մենք իսկապես սիրում ենք դրանք: Երբ մեծացա, գնացի սովորելու իմ տնից մի քանի հարյուր կիլոմետր հեռավորության վրա գտնվող մի քաղաքում:
Ես պետք է գնայի դպրոց ժամը ութն անց կես, բայց ամեն առավոտ մայրս զանգում էր ինձ, արթնացնում դպրոց գնալու և հարցնում, թե նախաճաշին ուտելու բան ունե՞մ, իսկ ցուրտ սեզոնին հիշեցնում էր, որ տաք հագնվեմ։ Այդ ժամանակից շատ տարիներ են անցել, այսօր ունեմ ընտանիք, դուստր, բայց ամեն առավոտը սկսվում է մայրիկիս զանգով։ Նա շուտ է արթնանում և անմիջապես զանգում է ինձ։ Հետաքրքրվում է իմ կյանքով, հարցնում է ընտանիքիս մասին և խնդրում, որ չմոռանամ նախաճաշել։
Մայրս այլևս երիտասարդ չէ, ես էլ այն դեռատի աղջիկը չեմ, բայց հիմա ես անհամբեր սպասում եմ նրա զանգին ամեն առավոտ, ինչպես երբեք: Ու սրտիս խորքում վախենում եմ, որ մի օր կգա մի օր, երբ մայրս ինձ այլեւս չի զանգի, ու ես այլեւս երեխա չեմ լինի, կյանքս այլ կերպ կլինի։ Փայփայեք ձեր մայրերին, սիրե՛ք նրանց և համբերատար եղե՛ք նրանց հետ, հատկապես երբ նրանք ծերանում են։ Ցա վալի է, բայց մայրերը հավերժ չեն: