Ես և մարդս իրար շատ էինք սիրում: Ինձ թվում էր, որ ոչինչ չի կարող կոր ծանել մեր սերը։ Հարսանիքից հետո սկսեցինք առանձին ապրել վարձով բնակարանում։ Ամեն ինչ հրաշալի էր։ Մեր ընտանիքում լիակատար ներդաշնակություն էր։ Մենք որդի ունենք։ Երևի մենք կապրեինք խաղաղ ու երջանիկ, եթե նրա մայրը չհի վանդանար։ -Ան, նա անկողնային հի վանդ է դարձել, հարեւանն է խնամում, պետք է բերենք մեզ մոտ։
Նա իմ մայրն է։ Ես ընդհանրապես չէի ուզում, որ կիսուրս մեզ հետ ապրեր։ Ես փոքր երեխա ունեմ, ոչ ուժ ունեմ, ոչ նյարդեր, ոչ ցանկություն։ Իսկ ընդհանրապես, հիվանդ մարդկանցից վատ հոտ է գալիս։ Ինչո՞ւ պիտի դիմանամ։ Դրա համար ես անմիջապես ասացի; -Մեծ քույր ունես, թող գա մորը նայի: — Ան, նա չի կարող, նա այնտեղ աշխատանք ունի … —
Մենք էլ չենք կարող, մենք երեխա ունենք և շատ անելիքներ: Մարդս որոշ ժամանակ լռեց, իսկ հետո ասաց. — Դե, ուրեմն ես ինքս կգնամ մորս մոտ: -Եթե հեռանաս, իմացիր, որ չես կարող վերադառնալ: Եվ նա հավաքեց իրերն ու գնաց։ Դե, բարի ազատում: Նա կատարեց իր ընտրությունը և թողեց ինձ ու որդուս։