Ես բու ժ քույր եմ աշխատում հի վան դանոցում: Ամբողջ օրը վազվզում եմ, մի րոպե ժամանակ չեմ ունենում նստեմ հանգստանամ: Ներարկումներ եմ անում, սի ստեմա եմ միացնում, ջերմաչափ եմ դնում: Ծա նր հի վանդ որ լի նում ա, գործս ավելի ա դժ վա րանում: Գիշերներն էլ չեմ քնում: Հերթափոխից տոււն եմ գնում շատ հոգնած:
Խոսալս ու շարժվելս չի գալիս: Հի վանդների տերերը մի 1000 դրա դնում են գրպանս ու գիտեն, թե իրանց առաջ պիտի խոնարհվեմ: Դուք ձեր հի վան դի համար եք տալիս: Բայց բժ իշկներին ճոխ-ճոխ մերսի են ասում: Եկեք ծուռը նստենք, ճիշտը խոսանք: Մեզանից ո՞վ ա շատ աշխատում, ինչի են ջոկողություն դնում մեր ու բ ժիշկների մեջ:
Բ ժ իշկը վի րա հատությունից հետո մեկ-երկու անգամ ա մտնում հի վանդի մոտ, իսկ մենք՝ բու ժ քույրերս 12 ժամ անընդհատ հի վանդ ների հետ ենք: Հի վանդների հարազատները ինչ հարց լինում ա, մեզ են դիմում: Դե ասեք, ո՞վա ավելի շատ արժանի շնորհակալության; Հիմա կասեք բժ իշկները կյանք են փրկում, դեմ չեմ, բայց բու ժքույ րն էլ քիչ բան չի աննում հի վան դի համար: Մի քիչ մտածեք ասածներիս մասին: