Մի անգամ ամուսինը կնոջն ասաց. «Հայրս բավականին ծերացել է, նա խնամքի կարիք ունի: Մենք պետք է նրան բերենք մեզ մոտ: -Որտե՞ղ ենք տեղավորելու նրան: Մենք ինքներս հազիվ ենք տեղավորվում տանը, նրա համար տեղ չկա: -Մի՛ չափազանցիր։ Մենք միշտ ազատ սենյակ ունենք հյուրերի համար։ Մի ննջասենյակը պատկանում է մեզ, մյուսը՝ մեր աղջկան, հորս կտեղավորենք հյուրերի սենյակում: Սիրելիս, անօգնական տարեց մարդուն իր հի վան դության հետ դեմ առ դեմ թողնե՞նք։ Քո ծնողներն էլ երիտասարդ չեն, և հիմա հայրս խնամքի կարիք ունի։
Եվ եթե քո ծնողներից որևէ մեկը նույնպես խնամքի կարիք ունենա, մենք նույնը կանենք։ Ամուսինը «վե ճե րով» փորձեց կնոջը համոզել: — Ուռա՜ Պապիկը կապրի մեզ հետ, — ասաց թոռիկը տեսնելով պապիկին: Պապը վատ էր զգում, որ անհանգստւթյուն է պատճառում, բայց ոչինչ անել չէր կարող։ -Բարի լույս, պապի՛կ։ — ուրախ ողջունեց թոռնուհին: -Արի միասին ճաշենք: Ծածկելով բազմոցը և կազմակերպելով հոր իրերը՝ պապիկին ստիպեց նստեցնել խոհանոցում։
Սարգիս, որտե՞ղ են այն հին սավանները, որոնք ես քեզ տվել էի, որպեսզի այն օգտագործես ավտոտնակում որպես լաթ: — Դրանք պատշգամբում գտնվող տուփի մեջ են, — պատասխանեց Սարգիսը: — Բեր դրանք, որ պապիկը դրանց վրա նստի, որ չկեղտոտի բազմոցը, միևնույնն է դրանք մաշված էին ու հետո դեն կնետենք: — Մի գցիր դրանք, մայրիկ: Դրանք կպահենք, ես ձեզ համար մահճակալ պատրաստեմ, երբ դու և հայրիկը ծերանաք …