Գնացի դպրոց աղջկաս հետևից, բայց նա չկար, սաղ դասարանը, բոլոր աշակերտները դուրս եկան, բայց իմ աղջիկը չկար: Ես բարձրացա դասղեկ մոտ՝ իմանալու, թե որտեղ է աղջիկս։ Եվ նա ասեց, որ ինքն էր պատրաստվում զանգահարել ինձ, քանի որ աղջիկս մեկ շաբաթ էր դպրոց չէր գնում։ Ես զարմացա և վա խեցա։ Այսպիսով, նա ինձ այնքան երկար խա բում էր, որ դպրոց է գնում, բայց ինքը թափառում էր փողոցներումմ կամ Աստված գիտի ինչով էր զբաղվում: անգերրիս չէր պատասխանում, ամուսնուս հետ ամեն տեղ փնտրեցինք, բայց ոչ մի տեղ չկար: Դասընկերներից ոչ ոք տեղյակ չէր, թե որտեղ կարող էր լինել իմ աղջիկը:
Որոշեցինք սպասել մինչև երեկո, հետո ահ ազան գել։ Աղջիկս տուն եկավ կեսգիշերին մոտ՝ փոքր երեխա գրկած։ Ես անմիջապես սկսեցի բղա վել. — Ո՞վ է այս երեխան: Որտեղ էիր? Ինչու՞ չէիր պատասխանում զանգերիս, որտե՞ղ ես եղել մի ամբողջ շաբաթ, ինչու՞ ես ինձ խա բել: Աղջիկս մե ղա վոր հայացքով նայեց ինձ ու պատմեց, որ երեխան իր ընկերուհու փոքրիկ քույրիկն է, ընկերուհին հի վանդացել է, իսկ ինքը օգնել է խնամել երեխային: Նրանց մայրը հար բե ցող է և ընդհանրապես հոգ չի տանում փոքրիկի մասին: Ես չգիտեի, թե ինչ անել. ես չէի կարող նախատել իմ աղջկան, քանի որ նա ոչ մի վատ բան չի արել:
Ես որոշեցի գնալ և խոսել նրա ընկերուհու մոր հետ: Բարեբախտաբար նա տանն էր։ Իսկ ամենատարօրինակն այն է, որ նա նույնիսկ չհարցրեց, թե ինչ է անում իր երեխան անծանոթի տանը։ Նրա հետ խոսելն անիմաստ էր: Երկար մտածելուց և ամուսնուս հետ իրավիճակը քննարկելուց հետո որոշեցինք կապ հաստատել խնամակալության մարմինների հետ։ Մինչ երեխայի հետ կապված հարցը լուծվում էր, ես հոգ էի տանում նրա մասին: Ես շատ սիրեցի այդ փոքրիկին: Ցա վոք, երեխային տեղափոխեցին մանկատուն, իսկ մորը զրկեցին ծնողական իրավունքից: Մանկատուն են տարել նաև աղջկաս ընկերուհուն: Ես ու ամուսինս որոշեցինք որդեգրել քույրիկներին: Հիմա երեք դուստր ունեմ ու շատ երջանիկ եմ։