Այս պատմությունն ինձ պատմել է իմ ընկերը, և այն, ինչ ես լսել եմ, խորը ցն ցել է ինձ: Քսան տարի առաջ չորս տարեկան փոքրիկ տղան տանը մենակ էր մնացել։ Երեխան անընդհատ թակում էր դուռը ներսից, մինչև որ հարեւանները հասկացան, որ ինչ-որ բան այն չէ։ Պարզվեց, որ հայրը թողել է որդուն և ընդմիշտ հեռացել է քաղաքից։ Բազմաբնակարան շենքում երկրորդ օրն է՝ մարդիկ լսում են տղայի լացի ձայնը: Սկզբում երեխայի լացի վրա ուշադրություն չէին դարձնում, բայց երբ լացը չէր դադարում թե՛ գիշերը, թե՛ հաջորդ օրը, հարեւանները հասկացան, որ ինչ-որ բան այն չէ։
Դուռը թակեցին, փորձում էին զանգահարել երեխայի հորը, բայց դուռը ոչ ոք չբացեց: Հարևանները ստիպված եղան ոս տիկանություն կանչել:Մի փոքրիկ տղա նստած էր միջանցքում և լաց էր լինում։ Երեխան երկու օր ոչինչ չէր կերել, նա շատ նիհարած էր: Նրա մայրը մա հա ցել էր ծննդ աբերության ժամանակ: Լքված երեխայի պատմությունը շատ արագ տարածվեց քաղաքով մեկ, և մի երիտասարդ զույգ ցանկացավ որդեգրել նրան։ Երեխան վախենում էր մարդկանցից, կողմնակի ձայներից և լավ խոսել չգիտեր։ Բայց մեկ տարի անց տղան հասավ իր հասակակիցների զարգացմանը: Նա շատ հնազանդ էր, կիրթ ու միշտ հնազանդվում էր ծնողներին։
Դպրոցից հետո ընդունվել է համալսարան և սովորել լրագրություն։Տղան սկսեց աշխատել հեռուստատեսությունում որպես հաղորդավար և դարձավ շատ հայտնի մարդ իր քաղաքում: Մի անգամ սեփական հայրը, ով արդեն քսան տարի չէր տեսել այդ տղային, ցանկացավ հանդիպել նրան։ Բայց տղան չցանկացավ տեսնել նրան: Նա արդեն ուներ հարազատներ, ովքեր մեծացրել են իրեն, և այն մարդը, ով լքել է իրեն, ուշադրության արժանի չէ: