Արթուրը ձանձրանում էր: Կինը նստել էր նրա դիմաց և կուլ էր տալիս տարբեր դե ղահա բեր։ Նա ուշադիր հետևում էր իր առ ողջությանը և ընդունում տարբեր վի տամիններ, իսկ ամուսինը միայն զարմանում էր։ Նրանք ապրում էին փոքրիկ բնակարանում։ Նույնիսկ հյուրեր ընդունելու տեղ չկար, ուստի բոլոր տոները նշվում էին ռեստորանում։ Երեխաները մեծացել են։ Ամեն մեկն ունի իր հոգսերն ու ընտանիքները: Հենց նրանք ինքնուրույւն և առանձին կյանք մտան, բնակարանն անմիջապես դատարկվեց… Արթուրին դուր չէր գալիս այս հանգիստ ընտանեկան կյանքը։ Կորպորատիվ երեկույթի ժամանակ տեսնելով գեղեցիկ կարմիր գանգուրներով կնոջ՝ նա անմիջապես ուշադրություն դարձրեց նրա վրա։ -Նորեկ եք,-Արթուրը հարցրեց: -Ոչ, ես պարզապես ձեր բաժնում չեմ աշխատում: Արմենուհու հետ զրույցը նրան հետաքրքիր թվաց։ Նրա հետ այնքան հեշտ ու հաճելի էր:
Նրանք պայմանավորվեցին հանդիպել կորպորատիվ երեկույթից հետո, սակայն ավելի ուշ Արմենուհին զանգահարեց և հրաժարվեց։ Նա ասաց, որ երկու երեխա ունի։ Արթուրի համար գլխավորն այն էր, որ նա ամուսին չուներ, ուստի նա չվախեցա վ պատասխանատվությունից և հարաբերություններ սկսեց Արմենուհու հետ։ Արմենուհին շատ ավելի երիտասարդ էր և ինքն է մեծացրել երկու երեխա: Որոշ ժամանակ անց նա բաժանվեց կնոջից և ամուսնաց ավ Արմենուհու հետ։ Բնակարանը նա ազնվորեն թողեց նախկին կնոջը, սակայն երեխաների հետ կապ պահպանել չհաջողվեց, քանի որ նրանք դեմ են եղել հոր որոշմանը և հայտարարել, որ նա դա վաճան է։ 50 տարեկանում արդեն պետք է մտածել թոռների մասին, ոչ թե կառչել երիտասարդ աղջիկներից, բայց Արթուրն այս հարցում իր կարծիքն ուներ:
Ամեն ինչ լավ էր մինչև այն պահը, երբ Արմենուհին եղբորը հրավիրեց իրենց տուն։ Արմենուհու հարազատները երկար ժամանակ մնացին, իսկ հետո նույնիսկ հայտարարեցին, որ ցանկանում են այդ թաղամասում տուն կառուցել։ Արթուրն օգնեց կնոջ հարազատներին թե՛ ֆիզիկապես, թե՛ նյութապես, քանի որ նա իր բնույթով ագահ մարդ չէր։ Սակայն դա նրա համար ճակատագրական սխալ դարձավ: կնոջ հարազատները դարձան իրենց տան ամենօրյա հյուրը: Նրանց այցելությունները դուր էր գալիս Արմենուհուն և նա նաև սկսել էր քիչ ուշադրություն դարձնել իր ամուսնուն և առավել շատ շփվում էր իր հարազատների հետ: Արթուրը հասկաց ավ, որ ինքն ու Արմենուհին տարբեր մարդիկ են։ Չարժեր դիմել նման քայլի, քանի որ ավելի հեշտ էր ապրել առօրյա ու չափված կյանքով։