Մարդս ժամանակին լավ փող էր աշխատում, բայց շատ վատ բնավորություն ուներ ու ես չդիմացա, տղուս վերցրի ու հեռացա: 3-4 տարի անց նա հեռացավ այս աշխարհից: Իրանից ինձ երկու սենյականոց բնակարան մնաց: Էդ բնակարանը վարձով եմ տվել: Հիմա թշակառու եմ, շատ քիչ եմմ ստանում: Եթե էդ վարձը չլինի, ես կորած եմ:
Տղես վեց ամիս աառաջ ամուսնացավ: Կնիկը մտելա ուղեղը, ուզում են, որ էդ երկուսենյականոցը իրանց տամ: Տղուս ասում եմ, որ ես էդ գումարով եմ ապրում, ասում ա, գնա աշխատի: Ասում եմ, ես 54 տարեկան եմ, ինձ ո՞վ աշխատանքի կվերցնի: Շուռ եկավ ասում ա. Զուգարա՞ն էլ չես կարա լվանաս: Էդ խոսքից հետո կա տա ղեցի, ասեցի. ԿՆգադ ու իրա մորը տար թղ զուգարան լվանան, չե՞ս ամաչում, դու ինձ ուղարկում ես զուգարան լվանալու: Դու ինքդ արդեն պիտի մտածես ինձ օգնելու մասին:
Ասեց. Իմ վրա հույս չդնես, ես քեզ չեմ կարա պահեմ: Տնիցս դուրս արեցի, ու ասեցի, որ էլ չեմ ուզում իրան տեսնեմ: Բայց հիմա սիրտս մղ կտում ա, ախր շատ կո պիտ խոսացի հետը: