Տատիկս ապրում էր արվարձաններում, որտեղ նրա որդիներն ու ընտանիքները նույնպես ապրում էին հարևան փողոցներում։ Նա, ընդհանուր առմամբ, բավականին առողջ ու ակտիվ էր, տնային տնտեսություն էր վարում, բայց մի օր մրսեց ու հիվանդացավ։ Անմիջապես գնացինք նրան հյուր, և մինչ մեր գալը տատիկիս տուն եկավ մի մորաքույր՝ իր ամբողջ մեծ ընտանիքով։ Ինչպես, նրանք բոլորը եկել էին հիվանդին խնամելու, բայց իրականում բակում խորոված, պիկնիկ կազմակերպեցին, աղմկեցին, և սա բերեց միայն տատիկիս, ով լիակատար հանգստի կարիք ուներ։ Ընդհանրապես, թվում էր, թե տատիկս միայն թուլություն ուներ, ոչ ոք անգամ կասկած չուներ, որ նա հաստատ լավանալու է, ուստի մենք գնացինք, որպեսզի չխցկվենք։
Մաման ամեն օր զանգում էր տատիկին, բայց մորաքույրը վերցնում էր հեռախոսը ու անընդհատ վստահեցնում, որ տատիկը հիմա քնած է, ավելի լավ է, բայց զրույցներով ու զանգերով չլարեք, մարդ կա, որ պահի, ուրեմն քեռիներ և ընտանիքի այցելություններ ամեն օր: Մի օր հորեղբորս կինը զանգահարեց ու ասաց, որ տատիկս սպասում է մորս։ Մայրիկը անմիջապես սկսեց պատրաստվել, նա պատրաստ էր գնալ, բայց մորաքույրը նորից զանգահարեց նրան և համառորեն պահանջեց չգա՝ ասելով, որ տատիկն իրեն հիանալի է զգում, իսկ մորաքույրն ինքն է տան ընդհանուր մաքրություն անում, ուստի ինքը չի անում։ կարիք ունի հավելյալ մարդկանց, այնքան լի մարդկանցով: Ինչպես հետո պարզվեց, մորաքույրս նույնպես նախատել է հարսին մորս կանչելու համար
Մայրիկը վարանեց՝ չիմանալով ինչ անել, բայց երեկոյան որոշեց ամեն դեպքում գնալ։ Իսկ երբ նա տեղ հասավ, պարզվեց, որ տատիկը մոտ մեկ ժամ առաջ գնացել է։ Տատիկն այնքան անհամբեր սպասում էր ավագ դստեր գալուն և չէր սպասում: Մինչ այժմ մայրս ինքն իրեն կշտամբում է, որ իր փորձառությունների պատճառով սրտի հետ կապված խնդիրներ ուներ։ Ես հավատում եմ, որ կատարվածի մեղավորը մորաքույրս է, բայց մայրս դեռ տանջվում է, որ լսել է իրեն։ Անցել է 15 տարի, և մայրս դեռ ցավում է: