Դիշովկեքի աղջիկ եմ տուն բերել, նյարդերս չեն հերիքում, իրոք չեք պատկերացնի ինչ վիճակա հիմա մեր տանը, էս քանի օրն էր հարսանիքը նենցա, բայց ամոթու բան չեմ կարացե անեմ:
Հարսանիքի օրը սաղ սեղանները սիրուն քցաց զալում ենք, ամեն ինչ լավա սկզբից ընթանում աղջկա ու տղու ծնողներին են կանչում ուտուշ խմուշա , մի խոսքով լավ գնում էր ամեն ինչ ըստ պլանավորածի:
Բայց վերջերն էր էս հարսի մեր սկսեց հավաքել սեղանի ապրանքները ու դնել իրա տոպրակի մեջ, ու էդ սաղ տեսան, խայտառակ էինք եղել էդ օրը սաղ մեզ էին նայում ու խնդում: