Չորս երեխաների մայր եմ, բայց իմ ապրելակերպից ընդհանրապես հնարավոր չի նման ենթադրություն անել, քանի որ, անկեղծ ասած, երեխաներիս վերջին անգամ 15 տարի առաջ էի տեսել։ Չեմ նեղանում նրանցից ինձ թողնելու ու հեռանալու համար։ Հավանաբար լավ ծնող չեմ եղել, արժանի չեմ եղել նման վերաբերմունքի նրանց կողմից։ Բայց դե ի՞նչ ասես, ո՞ւմ ինչ կարող ես ստիպել։ ամեն մեկը ինքն է որոշում՝ ինչ անի։sa
Էն օրը մենակ ու տխուր նստած էի, մեկ էլ դռան զանգը տվեցին։ Բացեցի, մի հաճելի երիտասարդ էր։ ասաց, որ նա ի
մ թոռնիկն է։ Եվ իրականում նա շատ նման էր երրորդ աղջկաս, ում որդին էլ ներկայացավ։ Նա փաստորեն ՌԴ-ում է ապրում, ու քանի որ աղջկաս հետ ոչ մի կապ չունեմ, նրանից ոչ մի բան չգիտեի։ Մի քիչ վախեցա սկզբում, կարծեցի՝ կատակ է կամ նման մի բան, բայց էս երեխեն փաստեր էր ասում մոր մասին, որ հերքել հնարավոր չէր․ հաստատ իր տղան էր։
Ասեց՝ տատի ուզում եմ Հայաստան գամ, հետդ ապրեմ։ Էլ ուրախությանս չափ ու սահման չկար։ Միանգամից համաձայնեցի։Հիմա էս էրեխես իր գալով կյանքս փոխել է։ արդեն մեր տուն գնացող- եկող շատ կա, ամեն օր ճաշ եմ պատրաստում, սպասում թոռիս։ Թեկուզ էրեխեքիցս լքված եմ, բայց Աստված գոնե էս երեխուն ուղարկեց, որ ծերության օրով գոնե մի քիչ ինձ մարդ զգամ։