Արտաքինից թվում է, թե մենք երջանիկ ընտանիք ենք։ Ես ու կինս շուտ ենք ամուսնացել, 30 տարի է՝ ամուսնացած ենք։ Երեխաները մեծ են, արդեն թոռներ ունենք։ Բոլորն ունեն առանձին բնակարան։ Ես ու կինս հարուստ մարդիկ ենք, համեմատաբար երիտասարդ (մինչև 50 տարեկան), շատ ընկերներ, հաճախ ենք ճանապարհորդում։ս
Ես եմ աշխատում հիմնական գումարը: Բայց վերջերս ես հոգնել եմ մի շարք խնդիրներից, որոնք երբեք չեն ավարտվում: Կամ զոքանչիս հետ խնդիրներ, հետո ծնողներիս, երեխաներիս, հետո թոռներիս, հետո խնամիկների, հետո կնոջս քրոջ, հետո եղբորս, ու այդպես ամենուր խնդիրներ։ Ամեն տեղ պետք է մասնակցենք, փառք Աստծո, գոնե միայն ֆինանսապես։ Անվերջ ընտանեկան տոների շարքն արդեն իսկ նյարդայնացնում է։ Տուն ես գալիս ընդմիշտ կակազելով այցելող թոռների կամ զոքանչի կամ կնոջ քրոջ մասին, լավ կլիներ շաբաթավերջին, կամ նույնիսկ շաբաթվա կեսին։ Ապա պետք է գնաս միս տապակելու ծնողների մոտ հանգստյան օրերին: Կամ կինս շաբաթավերջին օգնում է կրտսերին նորածնի հարցում։ Երբ ասում ես, որ քո ծրագրերը, ուրեմն երեխաների մոտ ինչ-որ հրատապ բան կա, անհարմար է հրաժարվել։
Այս ամառ ես տուն վարձեցի Սոչիում և բոլորին 2 ամսով հերթափոխով ուղարկեցի։ Եվ ես հասկացա, թե որքան հարմար է: Եվ ի վերջո, կռվեցի կնոջս հետ, ասացի, որ այլևս չեմ ուզում այդպես ապրել։ Ինձ համար կարևոր չէ, թե երեխաներն այնտեղ ինչ ունեն, եթե դա իմ պլանների մեջ չէ, կամ առողջական խնդիրներ չկան, ես թքած ունեմ, որ սկեսուրս միայնակ է, եղբայրս փողի հետ կապված խնդիրներ ունի։ Ինչու՞ եմ ես միշտ ինքս լուծում իմ խնդիրները, ես ոչ մեկի մասնակցությունը չեմ խնդրում դրան և երբեք չեմ հարցրել.
Իսկ կինս սրանով ինչ-որ կերպ բավարարվում է, չի հասկանում, որ ինքը պետք է ապրի իր կյանքով, այլ ոչ թե երեխաների, թոռների, ծնողների ու հարազատների կյանքով։ Երևի, իհարկե, հոգնել եմ, չգիտեմ ինչպես դա անել ճիշտ։ Ես արդեն մտածում եմ ամուսնալուծության մասին։