Երեկ գնացել էի կուրսեցուս տուն: Իրար հետ շատ մոտ ենք: Միշտ գնում ենք իրար տուն գալիս ենք: Երեկ ինձ հրավիրել էր իրանց տուն: Տորթ էր թխել, ասեցի գնամ չնեղանա: Ինչ իմանայի, որ դա լինելու էր վերջին իմ այցը իրենց տուն: Մինչև հիմա էլ հավատս չի գալիս էն ամենի հետ, ինչ տեղի ունեցավ:12
Դուրս գալուց հեռախոսս մոռանում եմ իրանց տանը: Հասա տուն մամայիս հեռախոսով զանգեցի ասեցի, որ առավոտյան կգամ կտանեմ: Էլ չգիտեմ, որ ընկերուհիս իմ հեռախոսը տանում ա կոդը բացելու սկսումա իմ նամակները կարդալ: Ու չի էլ մտածում, որ կարա իրան ակտիվ ցույց տա ու ընկերներս ինձ տեղյակ պահեն:
Գիշերը ինձ զանգում ա քուրս ու ասում ինչ գործ ունես էս ժամին Ֆեյսբուքում, դու մի ասա, ընկերուհիսա իմ հեռախոսով մտել ու չի ֆայմել, որ տեսնողներ կլինեն: Առավոտ շատ շուտ գնացի, որ հեռախոսս բերեմ:
Սրբի կերպարանքով դուրս եկավ դիմացս, ինչ պետք էր ասեցի, միանգամից խառնվեց իրար, դե չէր կարա արդարանար, ես իմացել էի, սկսեց իրեն արդարացնող բառեր ասել, բայց անգամ չէի ուզում ձայնը լսել: Լավ ընկերուհի գոյություն չունի: