Ծննդյանս օրը այդքան էլ չեմ սիրում։ Դե, բնական է, ինչքան մեծանում ես, այնքան ավելի ու ավելի ես արժևորում ամեն բան, և տարիքիդ ավելանալու հետ ավելի ու ավելի ես տխրում։՝
Ես էլ հերթական մեկն եմ այս աշխարհում, և իրավունք ունեմ տխրելու անցավոր լինելուս համար։ Բայց էրեխեքս կթողնե՞ն։Հերթական ծննդյանս օրն էր, էլի տանը տխուր նստած էի։ Պատրաստություն էի տեսնում, որ գուցե մեկը գա՞։
Հերթական ծննդյանս օրն էր, էլի տանը տխուր նստած էի։ Պատրաստություն էի տեսնում, որ գուցե մեկը գա՞։
Երեկոյան կողմ էր, երբ աղջիկներիցս մեկն առանց զգուշացնելու հայտնվեց մեր տանն ու պնդեց, որ հագվեմ, տեղ ենք գնում։
Երկար ժամանակ չէի համաձայնում, իկս նա պնդում էր։ Հենց որ հագա իր նվիրած նոր զգեստը, աղջիկս աչքերս կապեց ու ասեց, որ էսպես պիտի գնանք իր ասած տեղը։
Գնացինք։ Հենց որ աչքերս բացեցին, հոնգուր- հոնգուր սկսեցի լացել։ Մեծ սրահի կենտրոնում էի՝ շրջապատված հարազատներո ու բարեկամներով։ Էդ էլ քիչ էր՝ ԱՄՆ-ում ապրող տղես էլ ընտանիքով նստած էր էդ սեղաններից մեկի մոտ։
Էս ինչ անակնկալ էր, էրեխեք ջան, դուք ուղղակի հրաշք եք, երջանիկ ծնող եմ