Այդ ժամանակ համաձայնվեցի աշխատել գործընկերոջս փոխարեն: Նրա պարտականությունները, բացի իմ հիմնական աշխատանքից, փոխանցվեցին ինձ։ Ես վաղուց էի երազում աշխատավարձի բարձրացման մասին, տնօրենն ասաց, որ ամեն ինչ լավ կլինի։ Դա նոր տնօրեն էր, նա դեռ ոչ մեկին չէր ճանաչում մեր թիմից։ Ինձ ընտրեցին, քանի որ այդ աշխատանքը մասնագետ էր պահանջում, ինձնից բացի ոչ ոք չէր կարող աշխատել։ Երեք ամիս աշխատեցի, աշխատավարձի մասին չէի հարցնում, տնօրենը լռում էր: Ես չդիմացա և հարցրեցի. – Դեռևս քեզ աշխատավարձ տալու տարբերակ չկա, տնօրենը պատասխանեց: -Երբ կլինի: – Երբ կլինի փողը: Այդ պահին համբերությունս վերջացա վ, ես նույնպես տրամադրություն չունեի, ինչպես իմ ղեկավարը, բայց երեք ամիս էր անցել, աշխատողին այսքան ժամանակ առանց աշխատավարձի թողնելը նորմալ չէ.
-Դե ուրեմն հաշվետվություն չի լինի։ Մինչև աշխատավարձս չտաք, հաշվետվություն չեք տեսնի։ -Որտեղից կարող եմ հիմա ձեր գումարը ճարել,-պատասխանեց ինձ տնօրենս: Ի դեպ, այն պատճառով, որ սկզբում ես չէի հարցրել իմ նոր պարտականությունների կատարման համար աշխատավարձի չափի մասին, չգիտեի, թե որքան եմ ստանալու երեք ամսում։ -Ինձ ինչքան կտաք: -Ճիշտ ժամանակ չես գտնել հարցնելու համար։ Ես հիմա խնդիրներ ունեմ։ Ես հանեցի մի փունջ փաստաթղթեր, որոնց հետ աշխատում էի և դրանք գցեցի իմ ղեկավարի սեղանին. -Դուք խնդիրներ կունենաք, եթե ես թողնեմ այս աշխատանքը։ Եվ դուք ստիպված կլինեք աշխատել դրա հետ ինքներդ: Այստեղ, բացի ինձանից, ոչ ոք չի կարող դա անել։
Ես փակեցի գրասենյակի դուռը, միշտ երազել եմ դա անել։ Դա, իհարկե, սա րսափելի էր, նրա հետ ոչ ոք այդպես չէր խոսել։ Նա արդեն հաջորդ օրը աշխատող գտավ, դա իմ ընկերուհին էր և կես դրույքով գործընկերը։ Նա չէր կարող դիմել ինձ օգնության համար՝ իր ղեկավարի հրամանով։ Բայց իմ պարտականությունները սկսեցին անմիջապես ստուգվել: Չդիմացա ու հրաժարականի դիմում գրեցի։ Բացի այդ, ես ունեի երկու առաջարկ այլ վայրերից։ Ես կարող էի հանգիստ հեռանալ, ինչը, սկզբունքորեն, արեցի։ Երեք օր անց տնօրենս զանգահարեց ինձ և առաջարկեց աներևակայելի աշխատավարձ, որպեսզի վերադառնամ։ Բայց սկզբունքը սկզբունք է։