Ես ինչ հիշում եմ ինձ ու մարդուս, մենք սաղ կյանքներս աշխատել ենք, որ մեր տղեն ոչ մի բանի կարիք չունենա, ամեն բանով ապահոված լինի, բայց էսօր ստացվել ա նենց, որ հենց էտ նույն տղեն իրա կնգա ետ ինձ ու իրա հիվանդ հորը դուրս ա անում տնից:
Էս ամեն ինչը որոշեցին նրանից հետո, երբ որ ես ու մարդս մեր տունը փոխեցինք տղուս անունով: Կյանքում չէինք պակերացնի, որ մեր տղեն կարա մեզ տնից դուրս անի, բայց էսօր էտ վիճակում ենք հայտնվել:
Չգիտենք, թե ուր ենք գնալու, որտեղ ենք ապրելու, էլ չեմ ասում, որ մարդս լուրջ առողջական խնդիրներ ունի:
Լավ բա էս կյանք ա՞: Սաղ կյանքդ արա, դիր, պահի, մեծացրա, որ հետո այ սենց դուրս շպռտեն տնից: